Eimreiðin - 01.10.1937, Síða 67

eimreiðin
ÖGMUNDUR FIÐLA
411
— Þekkirðu ekki hana Möggu? sagði hún.
En jafnvel þegar hann var kominn inn í stofuna gat hann
ómögulega sætt sig við þá tilhugsun, að þetta væri hin raun-
verulega Magga. Konan, sem stóð fyrir framan hann átti
ekkert skylt við hina fornu leiksystur, sem hann bjóst við
að hitta aftur, litlu glóhærðu stelpuna, sem hafði svo und-
arlega skær og falleg augu.
Aftur á móti gladdist hún innilega yfir heimsókninni og
sagðist hafa vonast eftir honum í mörg ár. Hún var orðin
ekkja; misti manninn í sjóinn fyrir löngu síðan og stóð ein
llPpi með þrjú börn. En Drottinn gleymdi henni ekki, og alt
baslaðist áfram með hans hjálp og góðra manna. Nú voru
börnin uppkomin og' sáu fyrir heimilinu; já, mikil ósköp,
það voru myndarleg börn. Manstu þegar við lékum okkur
sanian i gamla daga? Þegar við tíndum kuðunga í fjörunni
°g fórum í leluleik bak við steinana? Þá var maður léttur á
fæti og bar ekki áhyggjur fyrir morgundeginum. Þá var
gaman að lifa.
Hún færði honum kaffi og allskonar meðlæti, fínar kök-
lu', góðar á bragðið, og sat sjálf andspænis honum meðan
hann drakk. Hún endurtók, hvað mér þykir vænt um að sjá
lug, Mundi, en gamli maðurinn hlustaði þögull á tal hennar
°g blygðaðist sín fyrir að vera ekki glaður yfir móttökunum.
Þegar hann vildi ekki meira kaffi, spurði hún varlega, eins
°g hún væri hrædd um að snerta einhvern viðkvæman blett
í sál hans;
— Hvernig var það, Mundi, sagði hún. Einu sinni ætlaðir
lHl að læra að spila?
—- Ég kann að spila, sagði hann.
— Þú lofaðir því einu sinni að spila fyrir mig. Ertu búinn
að gleyma því?
í staðinn fyrir að svara spurningunni, tók hann fiðluna
sína upp úr kassannm, stilti hana og byrjaði að spila. Hann
spilaði af tilfinningu, en hendurnar skulfu, og veikir tón-
nniir, fullir af misræmi, hljómuðu hjákátlega í stofunni.
Hann spilaði þungbúið lag, sem hann hafði ort sjálfur, og
það fólst leit heillar æfi í þessu lagi. En loks runnu tónarnir
1 eitt óslitið kvein, sem dó út í fullkominni lagleysu. —