Eimreiðin - 01.10.1937, Blaðsíða 49

EIMREIÐIN
MARÍA LEGST Á SÆNG
393
liiu til hennar. Hallfríður frá Vestari-Á kom inn, og heilsaði.
Hún leit á Maríu.
»Svo að þú ert að búa um þig! það gat ég gert, og til þess
kom ég. Jæja! ég gaufa þá við eldinn fyrst um sinn«.
Húsbóndinn leit kringum sig, hálfvandræðalega. Hallfríður
ieit á klukkuna.
»Hefur enginn komið hér síðan ég fór áðan? Nei, ekki
Vaenti ég! Það gat átt sér stað, að karlinn minn kæmi hérna
Vlð; hann fór að heiman fyrir stuttu«.
^Nei. Hann kom ekki og kemur ekki hér við — ekki hann.
kór hann að heiman?«
»Já, það gerði hann, þegar hann vissi um ástæðurnar
úérna og var fljótur í heimanbúnaði. t*að vildi svo vel til,
að við höfðum hest á skaflajárnum«.
María tók undir: »Þú hefur beðið hann, Hallfríður. Þetta
er þér líkt«.
»Ónei! ekki hað ég hann; það lét ég ógert. En ég veit
kver bað liann, það gerði hans innri maður; hans betri
Riaður bað hann eða réttara sagt, skipaði honum. Svo að
úann lét ekki sjá sig hér; nei, ég skil það; ekki haft skap
lll þess«. Hún brosti til Maríu. »Ivarlarnir okkar eru að, eru
að burðast við að .vera í samskonar skapi sem áin hérna
Var i, þegar hún braut af sér brúna og ruddi sér nýjan far-
Veg- Það er sumra keppikefli að hafa á sér öfugsnúð. En
húttaðu nú, María mín, þér er víst mál á hvíld, eða lítils-
háttar næði, meir en mál á ró og næði«. Hún leit á klukk-
l,Ra. »Hún er þá þrjú. Eyjólfur fór af stað, þegar klukkan
Var úvö, tveggja tima ferð héðan að Tungu, þegar liðugt er
1 iðið, og eina klukkustund verður Björg að húa sig, eða hálfa,
eflir þyj sem £ stendur. Svo er þriggja eða fjögurra klukku-
l‘ma ferð hingað í myrkrinu. Það er klyfjagangur. Hingað
aíffu þau að vera komin klukkan níu, eða tíu í seinasta lagi.
Hesturinn okkar er ratvís. En dimt er nú uppi yfir, og
Verður þreifandi í kveld til jarðarinnar. En svo getur birt í
lofti °g gert stjörnuskin og norðurljós. Guði er hægt um vik
að láta birta í lofli á jólanóltina, svo að sú stjarna skíni,
Sem björtust er þeirra allra, jólastjarnan sjálf. Og liáttaðu
1111 úlessuð og hvíldu þig«.