Eimreiðin - 01.10.1937, Blaðsíða 92

436
ÖRÆFAGÖNGUFÖRIN 1908
eimbeiðin
una, sem er ein af þeim þrem torfkirkjum, sem eftir eru kér
á landi. Héldum við svo fram fjörðinn, fórum beint og hirt-
um ekki um almannaleiðir. Eyjafjarðará óðum við undan
Nesi, en nú urðum við að fara úr buxunum. Gengum við svo
hálfstrípaðir langa leið fram bakkana, yfir holt og mýrar, og
býst ég við að fólkinu, sem til okkar sá frá bæjunum, hafi þótt
þetta alleinkennilegir ferðalangar.
Að Tjörnum, hinu gamla höfðingjasetri, fremsta bænum
austanmegin árinnar, náðum við kl. 5. Ferðalagið þessa tvo
dagparta skoðuðum við sem undirbúning eða þjálfun undir
hina eiginlegu öræfagöngu. Um kvöldið kom svo Guðmundur
Ólafsson ríðandi með tvo hesta í taumi undir tjaldi og öðr-
um farangri, og hafði hann eigi lagt af stað fyr en þá um
morguninn.
Frá Tjörnum hófst öræfagangan kl. 7 að morgni 31. júlí-
Gengum við inn hjá Úlfá og' höfðum tal af Kristni Jónssyni
bónda þar, sem i fjallgöngum 1898 viltist á fjöllunum fram af
Eyjafirði og kom loks niður í Hreppa eftir átta daga, næi'
dauða en lífi, mjög kalinn á fótum og máttfarinn, enda var
hann nestislaus og klæðlítill.
Fjallið var bratt uppgöngu með svo nefndu Hafrárgili. þó
eigi sé það hátt. Fjallsbrúninni náðum AÚð kl. 10. Áðum vi(5
þar í fyrsta skifti hjá snjófönn undir allstórri klettaborg-
Hituðum við kaffi og skoðuðum í nestispokana, því varla
var það meira. Lystin var enn ekki vakin. Veður var ágætt,
heiðskírt og bjart, og reyndum við að njóta útsýnisins senr
bezt þarna úr fjallsbrúninni norður yfir Eyjafjarðardalinn,
sem blasti svo vel við. Gaf þar að líta grösugar engjar og sleg-
in tún og þétt settar bæjaraðir báðumegin árinnar, sem lið-
aðist rólega norðureftir, en hrikaleg fjöll til beggja hliða. Var
nú eigi til setunnar boðið. Gengum við því upp og áfram yfh'
brúnina. Á fáum augnablikum hvarf okkur hin fagra sýn til
norðurs yfir Eyjafjörðinn, en önnur ný blasti við. í fyrstu var
hún eigi fögur eða tilkomumikil, stórir ásar, hæðir og melöld-
ur og eintóm auðn. Vegurinn yfir Vatnahjalla, sem var fjöl-
farinn með stórar lestir fyr á öldum, en nú hafði ekki verið
farinn um marga tugi ára, var ennþá nokkurnveginn greini-
legur. Yfir grófir og gilskorninga hafa gömlu mennirnir, for-