Eimreiðin - 01.07.1940, Síða 31

eimreiðin
í SÍLÓAM
231
ursins hentuga tíma, svo að honum væri það þóknanlegt að
heyra bænakvak sinna útvöldu. En enginn veit hans rétta tima
né blessaða vilja. Amen. —
Uppi yfir lamaða drengnum stóð prédikarinn frá Skiðu
nieð upplyftum höndum. Rödd hans steig og hneig eins og
ofviðri. Það var sem hygði hann að rjúfa himininn með hrópi
sínu og ákalli.
—- Biðjið með mér, hrópaði hann, •— allir, allir!
Bænir, fyrirbænir, ákallanir og særingar hrundu af vörum
hans, eins og haglél og eldingar.
—• Drottinn skal uppreisa hann! Drottinn skal uppreisa
hann! — Drottinn skal — skal — skal!
Augu prédikarans leiftruðu af ástríðuþrungnum ofsa og
tryllingi, er gagntók bæði líkama hans og sál og sendi þungar
öldur út um salinn. Hann hóf sig á loft með uppréttum örm-
um, sveiflaði þeim eins og til flugs og stökk síðan ótt og títt
upp og niður með krepta hnefana í höfuðhæð og stappaði í
gólfið.
— Drottinn skal! — Drottinn skal! skal, skal, skal!
Röddin varð hás og skræk og kafnaði að lokrnn í ógurlegu
öskri, er líktist engu mannlegu hljóði. Svitinn rann í lækjum
uiður eftir þrútnu andliti lians og hálsi. Taugakippir fóru
uni allan líkama hans, og að lokum hneig hann sjálfur niður
í hrúgu, eins og rennblaut dula við hliðina á lamaða drengn-
um, er sat agndofa og skelkaður og gat sig hvergi hreyft. —
Nú virtist æsingin hafa náð hámarki sinu. Allur salurinn
lélc á reiðiskjálfi. Hróp og köll dundu undir hvelfingunni:
-—■ Lofaður sé guð! — Hallelúja! Amen! — Amen!
— Dýrð sé guði í upphæðum!
■— Mikill ertu og voldugur, Drottinn allsherjar!
— Heyr bænir vorar, herskaranna guð, herrann Zebaot!
„------Skrúögöngum til Zíon,
friöu og fallegu Zion.
Já, förum nú upp til Zíon,
guðs dýrðlegu dásemdar borg!-----“
Fólkið grét og hló og hrópaði i allsherjar andlegri ölvan, er
Sagntók allan söfnuðinn með titrandi alsælu-tryllingi, sem
bældi niður alla skynsemi og máði út dómgreind og sjálfstæða