Eimreiðin - 01.07.1940, Síða 39

eimreiðin
DRAUMAR
239
heima við“. Á þenna draum má vel líta sem ávöxt minningar-
slitra og þjóðtrúar. En um líka drauma verður það oft erfiðara.
Stuttu eftir að ég kvæntist og meðan ég bjó enn á Sandi
dreymdi mig það einu sinni, að ég var staddur á Sandshlaði
og horfði yfir mýri, sem liggur milli Sands og næsta bæjar í
austri, Sílalækjar. Sýndist mér þá koma maður austan mýrina.
Þetta bar fljótt að og reyndist vera roskin kona þegar til kom,
og þekti ég hana ekki. Hún kvaðst vilja finna Kristínu konu
mína út, og gekk ég inn til að skila þvi, en hafði þó nokkurn
og ónotalegan beyg af gestinum. Kristín geltk út, en ég beið
mni nokkra stund. Fór svo að þykja konu minni dveljast
óskiljanlega lengi og gekk út til að grenslast eftir, hverju það
niyndi sæta. Var aðkomukonan þá í áflogum við Kristínu og
hafði meitt hana á fæti. Ég skakkaði leikinn, og var draumn-
uni með þvi lokið. Næsta dag var ég staddur á Sandshlaði á
sama stað og í draumnum og sá mann kom austan mýrina.
Sá hann fyrst á sama stað og ég hafði draumkonuna fyrst í
draumnum séð. Þetta reyndist vera unglingspiltur, og kom
hann með boð til mín, konu minnar, föður mins o. f 1., í af-
niælisveizlu að kvöldi sama dags. Boðinu var tekið. Ég leiddi
konu mína úr hlaði um kvöldið. Og er við komum þangað,
seni áflogin höfðu orðið í draumnum, rasaði hún á svelli, er
hulið var undir lauslegum snjó og meiddi sig á fæti. Ég sagði
föður mínum drauminn og lýsti draumkonunni. Taldi hann
lýsinguna eiga við konu, Þórunni að nafni, er sig dreymdi
°ft undan komu fólks frá Sílalæk. Hún hafði átt heima á Síla-
^æk, þegar faðir minn var þar heimamaður, og orðið úti í Sila-
lækjarhrauni, í hríðarveðri.
Konu mína dreymdi mig ekki oft meðan hún lifði. En mig
hefur dreymt hana oft síðan hún dó og oft því líkt, að hún
^issi og stundum meira en ég um ýmislegt, sem á næstu
§rösum er. Hún segir aldrei orð. En sé hún glöð, þykist ég
niega treysta því, að það gangi vel, sem ég hef þá einkum
fyrir stafni. Sé hún ialát, verð ég að búast við hinu gagnstæða.
fh'aum hinnar fyrnefndu tegundar ætla ég nú að segja. Meðan
eg var oddviti i Reykdælahreppi, reyndist mér ekkert sveitar-
stjórnarstarf jafnerfitt og það að koma fyrir geðveiku fólki.
Én af þess háttar fólki hafði ég stundum 3—4 um að sjá. Einu