Eimreiðin - 01.07.1940, Blaðsíða 42

EIMBEIÐlN
Eftir Jón Dan■
[Þessi ungi höfundur hefur ort ljóð og samið
sögur, ennfremur nokkrar smáritgerðir (riss)>
og er eftirfarandi grein ein þeirra. Áður hafa
birzt á prenti eftir hann fáein kvæði i biöð-
um og tímaritum. — Ritstj.]
Oft á það sér stað, að eitt og hið sama
orð veki mismunandi hugsanir hjá ólík-
um mönnum, og að eitthvert orð feh 1
sér viðtækari merkingu fyrir þennan
mann en hinn, að fyrir hugskotssjónum
einnar persónu standi orðið lifandi og
þrungið merkingu, meðan það aftur a
móti virðist öðrum dautt og þurt. Mennirnir eru misjafnir og
hugarfar þeirra ólíkt. Orð, sem einum virðist fagurt, finst
öðrum ijótt. Manni, sem nýbúinn er að lesa bók urn t. d. sala-
möndrur og veit þess vegna mikið um þær, finst ábyggile»a
orðið „salamandra“ vera lifandi og skemtilegt orð, þar sem
almenningur aftur á móti aðeins sér þar nafn á dýrategunó>
sem hann varðar ekki hætis hót um. Ef hann veit samt eitt-
hvað litilsháttar um dýrið, tengir hann ef til vill orð eins og
blautur, sleipur eða háll við nafnorðið. Því næst sér hann 1
huganum slímugt, ferfætt dýr, kannske þakið hreistri, og fra
þessu stigi ímyndunarinnar er stökkið ekki langt að orðmu
viðbjóður. Einn hugsar sér grænt dýr, annar gult eða grátt-
Einum kemur í hug rándýr og öðrum saklaus fiskur eða
frosktegund.
Auðvitað byggist skoðanamunur á orðum og gildi þeina
oft á tíðum á mismunandi uppeldi og mismunandi kjörum,
sem maður átti að venjast í barnæsku og uppvexti. Ólík reynzl*1
er tíðum aðalástæðan. Maður, sem á unglingsárum sínum
handlangaði mó upp úr mógröfum, eða kannske stóð í vatnin11
upp i lendar, maður, sem sá mógrafarveggina bogna og næstum
Um orð.
Jón Dan.