Eimreiðin - 01.10.1941, Qupperneq 22

358
SIvÁLDIÐ VIÐ SKJÁLFANDA
eimbe'ðIN
hefur þar haslað sér sjálfur. Pólitískir andstæðingar hafa jafu-
vel látið hann í friði að mestu, hin allra síðustu ár.
Sjálfur hefur nú og Guðmundur Friðjónsson látið af nianu-
skæðum herferðum og situr um kyrrt að búi sínu, er hann
líka maður tekinn fast að eldast, kominn á áttræðisaldur.
III.
Hið aldna skáld reyndist mér höfðingi heim að sækja
húsfreyjan engu miður. Af eiginkonu Guðmundar hafa far>®
fáar sögur, en þá er mér illa vits vant að ráða í svip manna,
ef hún er eigi valkvendi. Virtist mér sem í augum henna'
brynnu eldar góðvildar og göfugmennsku, þar sem hún gekk
um beina að heimili sínu, háttprúð, hljóðlát og virðuleg. h*a'
laust mun hún ein þeirra kvenna, sem eru auðugar af hinuf1
æðsta skilningi, skilningi hjartans, sem skilur margt og fyrir'
gefur flest.
Svo mjög ætla ég hana hafa orkað til góðs á hinn skapharða
og gáfaða eiginmann sinn, að hvorki hann né aðrir fái henn1
það noklcru sinni fullþakkað. Slíkt verður aldrei fullþakkað,
fjrrst og fremst vegna þess, að enginn mannlegur mælikvar®1
fær metið það til verðleika. Guðmundur Friðjónsson hei111
skilið þetta mæta-vel. í ágætu kvæði, sem hann yrkir til kon11
sinnar, stendur meðal annars:
„Getur nokkur fært til fiska
fómarlifsins gildi og mátt
konu, er vann á ölhun eyktum
aldarfjórðungs dag og nátt.“
C
Þrátt fyrir aldur sinn er Guðmundur enn þá hvatur í hrey
ingurn og að öllu hinn ernasti öðru en því, að mjög er honu111
tekin að daprast sýn. Hann ræðir á víð og dreif um óskyl^
efni, en þegar eitthvað berst í tal, sem grípur huga llíinS
óskiptan, færist hann allur í aukana sem ungur væri, og skoit11
þá hvorki fjör né mælsku.
Og á þessum síðustu og verstu timum málspillingarinn111
er hollt að hlusta á slíkan mann. Guðmundur Friðjónss011
verðskuldar það öllum öðrum fremur að verða nefndur l1*11 ^
skáld íslenzkrar tungu. Skáld fornaldarinnar gengu fyrir k°n
unga, lutu þeirn í lotningu og kváðu þeim lof. Allur skáht