Eimreiðin - 01.10.1941, Qupperneq 27

EIMREIÐIN
HLJÓMAR ÞESS LIÐNA
363
haustsins. í stað æskueldsins er komin íhyglin og þessi lam-
andi meðvitund um hverfulleik allra unaðssemda. Og þó eru
bessar löngu liðnu skammvinnu stundir heilt líf, sem ég einn
hef lifað — og hún. Allt annað er ekki líf, — aðeins tilvera, grá
°S hversdagsleg. Svona er ástin. Hún leiðir manninn að upp-
sPrettum lífsins, hellir yfir hann hafróti hinna eldlegu hranna,
sv° hann öðlast meðvitund um skyldleika sinn við almættið,
Sa?H °g sterkur, — eins og ungur guð ...
!"n seint um kvöldið, þegar flestir gestirnir voru farnir,
h'dði hún sezt við hljóðfærið og leikið þetta lag, sem nú hafði
‘'ftur bergmálað i sál hans með sama hrollkennda dapurleikan-
lIm °8 þá og orðið orsök þess, að allir þessir löngu liðnu at-
hurðir stóðu honum ljóslifandi fyrir hugskotssjónum. Það
0111 eins og dómsorð um, að óskir hans yrðu aldrei upp-
, . tar> en jafnframt eins og fagnaðarboðskapur, sem flutti
, 10 °g unað. Hann fann, að þetta var svona, hvernig sem
d hví stóð. Ofurvald tónanna greip hann ineð þeim þunga,
Sem hrifnæmum hug æskumannsins verður stundum að
'langri, ljúfsárri raun, sem geymist í fylgsnum hug-
‘llls- Aldrei er maðurinn móttækilegri fyrir áhrifum en meðan
nn er ungur. Um tvítugt verða flestir fyrir áhrifum þeim,
Sem S1ðar á ævinni skera úr um það, hvort þunglyndi eða ham-
lngja verður ríkjandi í tilfinningalífi þeirra á fullorðinsárun-
|'ni■ Og sé nokkuð til, sem magnað getur þau áhrif, þá er það
istin. Þessi ódauðlega orka hljómanna hefur það á valdi
Slnu að fjötra mannlegar tilfinningar, þrár, hugsjónir, þráðum
e'm, sem hún vefur í ljósvakann.
•Inlínóttin var mild og hljóð. Fölleit húmblæja lá yfir fjöll-
11111 °g hafi. Inn um opna gluggana streymdi ilmríkt gróður-
1 lið frá garðinum við húsið. Þá kom þetta litla, dapurlega
frá hljóðfærinu, þar sem hún sat, og fyllti allan salinn.
ann stóð út við einn opna gluggann, þegar það flæddi allt
61nu °g óvænt yfir, löngunarfullt og heillandi, en þó svo óend-
ulega dapurlegt og sárt. Kjartan Víðarr var að vísu tónelskur
laður. En það var ekki einleikið hvað þetta lag greip hann
1 U|ni tökum. Hann sá ekki betur en að marglit blómin úti