Eimreiðin - 01.10.1941, Qupperneq 30

366
HLJÓMAR ÞESS LIÐNA
eimbeiðiS
sem stóð í vegi fyrir hamingju þeirra. Hvernig mátti slíkt ske?
Enginn mannlegur máttur gat stíað henni frá þeim manni, seiw
hún nú hafði fundið. Hún átti sig sjálf. Hún var búin að segj:l
Ivarli, að allt væri búið þeirra í millum, ef það hefði þá nokk-
urn tíma verið annað en blekking. Hann hafði tekið því þung'
lega, — en farið. Læknisskoðunin í gær hafði skorið úrumgrun,
hræðilegan grun, sem hún hafði gengið með lengi. Hann hafði
komið, héraðslæknirinn, og ásamt föður hennar, rannsakað
hana. Hvíti dauði hafði farið með sigur af hólmi eftir þá rann-
sókn. Læknirinn hafði að vísu sagt fátt, þegar hann kvaddi. En
faðir hennar hafði verið dapur í bragði um kvöldið. Svo hafði
hann sagt við hana, að hann væri búinn að ákveða að sigla nieð
hana strax eftir jólin til Danmerkur. Þar fengju menn stund-
um bata, þó að hann fengist ekki hér heima á íslandi. Og 1)0
hafði hún lesið vonleysið úr augum hans og var viss í sinni sök-
Það voru unnir eiðar uin eilifa tryggð þetta aðfangadags'
kvöld. Og þegar þau gengu hvort til sins heima til þess :>ð
halda hátíð jólanna, hvildi yfir þeim kyrrlát gleði og friðun
—- hugblær, sem ekki verður skilinn af þeim, sem gerir sína*
kröfur til unaðssemda þessa heims, heldur aðeins af þeim, sem
hafa staðið gagnvart hátign dauðans og fundið hann nálgasf
þungum, föstum skrefum.
Þetta var síðasta kvöldið, sem þau sáust. Hún sigldi nieð
föður sínum til Danmerkur með fyrstu ferð eftir jól, hann til
Reykjavíkur með fyrstu ferð eftir nýjár. Hálfu ári síðar frétti
hann lát hennar.
íl t. o
Kirkjuklukkur höfuðborgarinnar hafa hafið samhringing11,
Jólahelgin fellur yfir bústaði mannanna í hinum sterkdinnuu
tónum frá turni kaþólsku kirkjunnar og hinum silfurtau11
tónasveiflum úr turni dómkirkjunnar. — Kjartan Víðm1
hrekkur upp af endurminningamóki sínu. Hann hefur setið
með hönd undir kinn og horft í glæður arinsins, en ekki veitt
því eftirtekt fyrr en nú, að aldinnnt er orðið i herberginu. AlE
er hljótt i húsinu. Útlendi fiðluspilarinn í herberginu við hlið
hans er fyrir löngu hættur að leika á fiðluna. Úti á götunm
er einnig kyrrð, óvenjuleg kyrrð á svo fjölförnu stræti. Kjartan
Víðarr stendur upp og kveikir ljós, hefur fataskipti, hýst ha-