Eimreiðin - 01.10.1941, Qupperneq 60

EIMBEIÐltf
Lyndiseinkunnir fuglanna.
Eftir ísólf Pálsson■
Hvað er um fuglana? Eru þeir okkur óviðkomandi, e®a
eru þeir einskisverðir, af því við höfum þeirra svo lítil not,
uema þá alifuglanna, sem við, víðast hvar, kveljum í hungri
og kulda? Alifuglanna gætum við og höldum þeim í ófrelsi,
öllum óbærilegu, sem ekki eru aldir upp við það frá skurnar-
skari. Fuglarnir vilja forða frelsi sinu og lífi —- ekki síður
en önnur dýr, — standa að því leyti betur að vigi, að þeir geta
i'logið, og forðazt hætturnar og mennina betur þess vegna-
Sökum óartar mannanna eru flestir fuglar svo styggir, að
illt er að kynnast þeim. En vissulega er fróðlegt að athuga
hátterni fugla og lyndiseinkunnir. Þetta er hægt með lagnn
og þar sem byssuskot heyrast aldrei, eru villifuglar mjog
spakir. Svo má t. d. venja hrafna, að hægt er að láta þá éta
mat úr lófa sinum. Sigurður Bjarnason hét maður á Sjónar-
hóli við Stokkseyri fyrir og um síðustu aldamót. Lét hann
hrafn einn éta úr lófa sínum á vetrum. Sjófuglar eru venjU'
lega nærgöngulli mönnum en landfuglar. Svo virðist, sem þei111
sé ekki eins annt um lífið, þótt eitthvað á bjáti, eins og land-
fuglum. Sjófuglar þurfa að hafa sig vel að, þegar björgin
býðst, og eru svo vanir ókyrrð og háreysti sjávar, að þeir látn
sér auðsjáanlega ekki allt blöskra.
Eftir því sem mér hefur skilizt, eftir háttum fugla að dænnn
eru sumir þeirra mjög vitrir. En hjá flestum virðist vitið liggJ3
í því einu að draga sig lil bjargar og forðast hætturnar. Þetta
á þó sízt við um allar tegundir fugla. Þessu til sönnunar
ætla ég að tilfæra nokkur dæmi, sem fyrir mig hefur borið-
Mun ég þá fyrstan nefna hrafninn,' kunningja okkar allra, en
hann tel ég mestan speking meðal fugla.
Fyrstu kynni mín af krumma, sem ég man eftir, voru þaU»
að í harðindakasti um vetrarvertíð sat hrafn einn uppi á fönn,
sem lá sunnan á þekjunni á húsi einu við bæinn á Syðra-Seli
í Stokkseyrarhreppi. Fönnin lá langs með mæninum, svo skjól