Eimreiðin - 01.10.1941, Qupperneq 83

EIMREIÐIN
MINNISLEYSI
419
hann óttaðist um líf þeirra. Hvað þeir hétu? Læknirinn
hugsaði sig um eitt augnablik og sagði svo:
~~ Ja, það er nú hann Jón gamli Teitsson. — Það er hann,
hugsaði Kjartan og ætlaði að fara að spyrja, hvar hann ætti
^eima, þegar læknirinn bætti við: — Hinn maðurinn heitir
reyndar lika Jón, ef ég man rétt, — bíðið þér annars við, ég
skal athuga það betur. Hann tók bók upp úr vasa sinum,
^laðaði í henni og sagði svo: — Já, alveg rétt. Hann heitir Jón
Jónsson, það er einnig eldri maður.
Kjartan viknaði næstum af meðaumkun með sjálfum sér.
uo var engu líkara en að forsjónin væri að leika sér að
°num. Hann þóttist jafnvel heyra hæðnishlátur að baki sér.
'6rs vegna gat nú til dæmis ekki annar af þessum vesalings
°uum verið Árnason; það hefði þó að minnsta kosti verið
meiri líkur til, að það væri sá rétti. En ekki þýddi að gefast
^PP við svo búið, og þess vegna bað hann um heimilisfang
Sgja þessara manna, kvaddi svo og fór. Hann kom fyrst að
umli Jóns Jónssonar, og þar virtist heppnin loks hafa
ukveðið að fylgja honum. Þegar hann barði á dyrnar, kom
Ungur maður fram, og hvernig sem á því stóð, þá vissi Kjartan
^ i ^yrr en hann hafði sagt: — Með leyfi, eruð þér herra
rui Jónsson?
Já, sagði maðurinn. — Gerið svo vel að lcoma inn.
unnað sinn þenna dag sagði Kjartan frá vandræðuin sín-
Um’ °S þegar hann hafði lokið frásögn sinni sagði maður-
mn' Yður er velkomið að fá lykilinn. Ég skil, að þér séuð
°r°legur, þangað til þér hafið hinn dýrmæta miða i höndunum.
~~ Já, ég gat ekki beðið þangað til þér kæmuð aftur, og
6ss Vegna geri ég yður þetta ónæði.
~~ Mér er sönn ánægja i að geta hjálpað yður, sagði Árni
°nsson og brosti.
^, ~ skulum bara vona, að miðinn sé i skúffunni.
ulítill kvíði lagðist á sál Kjartans, og hann sagði:
Já, það vona ég. Þér munið ekki eftir honum, er það?
. ~~~ en það er ekkert að marka það. Við finnum svo
a e8a margt, sem fólk gleymir að taka úr vösunum á föt-
a^um, sem send eru til okkar, þar á meðal reikninga og alls
nar blöð, og maður setur ekki á sig hvern einstakan hlut.