Eimreiðin - 01.10.1945, Qupperneq 36

EIMREIÐIN
Drengur góður.
Smásaga.
I snmar dvaldi ég nokkra daga hjá Runólfi bónda, fomkunn-
ingja mínum og skólabróður frá Möðruvöllum. Runólfur bjó
rausnarbúi á Flughömrum. Þótt aldur hefSi nú nokkuð fœrzt
yfir okkur — við vorum báðir sextugir —, þá fann ég furðu margt
í fari Runólfs, sem var með öllu óbreytt frá unglingsárunum,
fyrir meira en fjörutíu árum. Hann hafði lítið farið að heiman,
nema þessa tvo vetur, sem liann var í skólanum, og svo eitt ár,
sem hann dvaldi í Noregi og Svíþjóð. Hann bafði tekið við jörð
og búi fósturforeldra sinna, lijónanna á Flugliömrum, sem var
ein bin bezta jörð þar um slóðir, fyrst með fóstru sinni, að manni
hennar látnum, og að öllu, er hún dó. Kvongazt bafði liann
bálf-fertugur, og var kona lians tólf árum yngri en bann, liin
glæsilegasta kona. Ég Iiafði liitt bann snöggvast í Reykjavík, um
það leyti, sem bann var að ganga í lijónabandið, og þau bjón
bæði. Mundi ég nú, að bann liafði sagt mér þá, að konan sín
væri dóttir fóstra síns, og þótti mér mikið til stúlkunnar koma.
Eitt kvöld í blíðu veðri gengum við, öldruðu mennirnir, upp
í brekkurnar fyrir ofan bæinn. Það var logn og lilýtt veður,
fagurt um að litast yfir slegin tún og grænar engjar, þar sem
heyið stóð í sætum. Tíð liafði verið ágæt og heyskapur gengið
mjög vel, enda liafði Runólfur bóndi öll tæki í bezta lagi, og
sonur bans, fullorðinn, var binn duglegasti piltur. Annan son
átti liann, yngri, sem einnig var lieima J)á um sumarið, en í
skóla um vetur. Las bann lögfræði við báskólann. Auk þess áttu
þau lijón eina dóttur, sem var gift í Reykjavík. Runólfur sagði
mér hlæjandi, að bann befði verið orðinn svo fullorðinn, er
liann kvongaðist, að hann befði þegar í stað, svo fljótt sem
auðið var, lokið við að eignast þessi Jirjú börn. — Fannst mér
það skynsamlegt.
Þegar við vonnn seztir niður uppi í fjallshlíðinni, allbátt,
mælti Runólfur:
„Það er nú orðið ólíkt að líta héðan ofan að yfir bæinn, túnið