Eimreiðin - 01.10.1945, Blaðsíða 72

296
ELLIHEIMILIÐ
EIMREIÖIN
ANNA: Meira en það.
TÓMAS: Hver andskotinn. Hann er þó víst ekki að hugsa um
að gangast við honum Birni og láta hann liafa eitthvað?
ANNA: Það væri nú hátíð hjá þessum ósköpum. Hann er
hvorki meira né minna en að liugsa um að gefa minnst T>00 000
krónur til þess að byggja elliheimili hérna í bænum.
TÓMAS (orðlaus): — Elliheimili------------- fimm hundruS þús-
und krónur —- -—■ — er karlskrattinn — fyrirgefðu, Anna mín —
orðinn alveg bandsjóðandi, bullandi vitlaus. Þetta er ómögulegt.
Óhugsandi. Hann hlýtur að liafa verið með óráði. Tókstu á
púlsinum?
ANNA: Nei. Hann var svei mér ekki með óráði. Hann var
meira að segja að planleggja þetta allt út í yztu æsar. Læknirinn
var hjá lionum í gær, og þú veizt, að þegar pabbi gekk á hami
um að segja sér rétt frá, hvað að sér gengi og hvað hann gæti
búizt við að lifa lengi lir þessu, þá sagði liann honum, að liann
væri með krabba og gæti lifað svo sem þrjá til fjóra mánuði enn.
Svo liefur hann legið og gruflað út í þetta í nótt og í dag, og
þetta er svo resúltatiS.
TÓMAS: Dálaglegt resúltat, eða hitt þó heldur!
ANNA: Segjum við tvö. Elliheimili! Fimm hundruS þúsund
krónur! Ég skil ekkert í honuin pabba. Ég fór auðvitað ekki að
mótmæla lionum, þegar hann fór að spyrja mig um, hvernig mér
litist á þetta. Þú veizt, að það Iiefði bara gert illt verra. Þá befði
hann nú fyrst orðið þrælstífur á því. Ég sagði, að þetta væri
afskaplega falleg hugmynd hjá honum, en að maður þyrfti fyrst
eins og að átta sig svolítið á því, livernig þetta ætti að vera. Það
sagðist liann vel skilja. Og svo spurði hann mig um, hvað ég
héldi, að þú myndir segja.
TÓMAS: Einmitt. Gerði Snorrasen það. Já, einmitt.
ANNA: Já. Og ég sagði, að þú hefðir alltaf verið á líku máli
og hann í öllu, og að þér mundi ekki detta annað í hug en að
láta liann ráða í þessu sem öðru. Enda væru þetta hans peningar.
En þú mundir efalaust athuga þetta mál, eins og önnur, fra
ýmsum liliðum og vera honiim til aðstoðar i því, ef hann vildi.
TÓMAS: Já, þií liefur lengi kunnað lagið á h onum pabha þí'1'
um, Anna mín.
ANNA: Og svo sagði ég, að það yrði auðvitað að ganga sem