Eimreiðin - 01.10.1945, Qupperneq 79

EIMREIÐIN
ELLIHEIMILIÐ
303
ganginn. Ég er lirædd um að þeir væru ekki lengi að koma til
alþingismannsins síns, hans Tómasar, til þess að láta hann bæta
laglegri fúlgu við. Ekki gæti liann komist hjá því. Og svo mundi
hann og verzlunin auðvitað verða látin bera meginpartinn af
útsvarshækkuninni.
TÓMAS (æstur): Ég veit ekki hvar þetta á að lenda. Maður
verður rúinn inn að skyrtunni! Blátt áfram rúíneraður! Djöfuls-
ins andskoti!
SNÓRRASEN: Jæja, Tómas. Jæja, Tómas. Ég veit, að það er
tnjög mikið vit í öllu þessu, sem þið hafið sagt. En það er eitt,
sem í mínum augum vegur upp á móti þessu öllu. Ég er nú
orðinn gamall maður og veikur. Mér liefur oft dottið í hug í
legunni, livernig líðan mín mundi vera, ef ég þar á ofan væri
bláfátækur og ætti engan að. Yrði að hýrast í einhverri helvítis
kulda- og skítakompunni, sem lireppsnefndin hér skammtar svo-
leiðis fólki. Mér hafði aldrei dottið þetta í liug fyrr. Hvað sem
öðru líðar, þá veit ég að gamla fólkið, sem eignast þarna gott og
notalegt heimili og fær sæmilega aðbúð, það mundi verða
þakklátt og blessa mig í gröfinni fyrir þetta. Það er ég viss um,
°g þess vegna kæri ég mig minna um allt liitt.
ANNA: Hefur þú annars nokkurn tíma hugsað um það,
pabbi, hvaða fólki mundi fyrst verða komið fyrir á ellilieimil-
inu þínu?
SNORRASEN: Ó, nei, Anna mín. Ekki lief ég nú verið að
hugsa neitt um það.
ANNA: Ég lief ofurlítið verið að velta því fyrir mér. Á ég að
segja þér, hvað mér liefur dottið í hug um þetta?
SNORRASEN: Því ekki það. Láttu mig lieyra.
ANNA: Já, fyrst af öllum yrðu þau, hann Bjarni sóði látin
fara þangað og hún Massa, sem hann býr með og kallar konuna
sína. Þau eru gömul og bláfátæk og þung á lireppnum.
SNORRASEN (reiður): Bjarni sóði og liún Massa! Nei, það
gkal aldrei verða. Það var liann Bjarni, sem sveik út úr mér
1200 króna úttekt á einum vetri og þóttist ætla að leggja allt
nm hjá mér um sumarið og næsta haust. Lagði svo allt inn hjá
kaupfélaginu og storkaði inér á eftir, þegar ég skannnaði hann
lyrir svikin, með því að segja að ég liefði svikið svo marga um
dagana að mér væri það mátulegt, þó að einhver léki duglega