Eimreiðin - 01.07.1947, Qupperneq 24

EIMREIÐIN
Bylirngamaður.
Smásaga eftir Hákon stúdent.
Þegar ég vaknaSi, leit ég út um gluggann. Himinninn var jafn
•.skafheiðríkur og hann hafði verið undanfarna tíu daga. Glaða-
sólskin. Klukkan var tæplega sjö. Ég snaraði mér í fötin. Svo
gekk ég inn í eldhúsið til að fá mér morgunliressingu. Tveir
kaupamannanna voru komnir þangað á undan mér. ICaffið angaði
í bollunum þeirra. Feiti hundurinn, liann Nero gamli, var eitthvað
að snuðra undir eldhúsbekknum.
Jörundur kaupamaður kastaði kveðju á mig. Hann lieilsaði
mér glaðlega eins og vanalega. Jörundur var klæddur eins og
þegar ég liafði séð hann fyrst um vorið, í Ijósri skyrtu, vestislaus
og í þunngerðum buxum. Hann var með livítt kaskeiti á höfðinu.
Það hallaðist dálítið glannalega, á sjómannavísu. Jörundur svalg
kaffið áfergjulega og bruddi sykur með. Allt í einu minntist ég
þess, að það var að ganga leiðinleg magaveiki í sveitinni — og
á þessu lieimili líka. Jörundur liafði horið sig illa síðari hluta
dagsins áður og verið ókyrr á enginu. Ég spurði liann, hvernig
honurn hefði liðið í nótt. Jörundur setti bollann frá sér, ýtt1
kaskeitinu enn meira út í annan vangann og anzaði í hróðuguiu
tón: Minnstu ekki á það — sex sinnum, maður!
Við Jörundur urðum samferða á engjarnar, þær voru um það
bil tuttugu mínútna leið frá bænum. Engjarnar, sem svo voru
kallaðar, lágu í skeifumynduðum krók milli hárra grjóthóla,
sléttar eins og borðplata og túnræktaðar. I einum grjóthólnurn
var stór gryfja. Þar hafði verið tekið efni til vegagerðar.
Fyrst í stað töluðum við lítið saman, en lötruðum veginn með
lirífur okkar í hendinni. Það var líkt og við værum kvíðnir fynr
deginum. Mikið liey var í föngum eða flatt. Það lilaut að verða
strangur dagur.
— Það verður heitt í dag, sagði ég, líkt og ég væri að hugsa
upphátt.
— Heitt! Ég held það megi skína í horngrýtis heyið. Mér er