Eimreiðin - 01.07.1947, Síða 50

202
JÖKULLINN HLEYPUR
EIMRBIÐIR
sinna um nóttina, þá var þetta hvimleitt. Á daginn vorum við
varkárari um að koma við tjaldsúluna, því að löngun höfðuffl
við enga til þess að fá okkur steypibað í ekki hlýrra veðri en
nú var daglega, og þar sem húsakynnin voru eins lítil og þröng
og liér var kostur. Ekki voru nema 5 fet til mænis og gólfflöt-
urinn aðeins fyrir svefnpokana. Þó að baðsins hafi kannske
verið þörf hreinlætis vegna, skal ég um það ekki tala, en við
vildum ekkert eiga við það.
Við drógum ekki heldur að nota húsið, því að strax um nóttina
sváfum við í því, þó að það væri ekki fullgert. En hestana gát-
um við ekki tekið undir þak fyrr en kvöldið eftir, er við höfðum
fækkað þeim enn um þrjá, svo að nú höfðum við 6 liesta eftir.
Síðar skyldi einn fara sömu leiðina og hinir, þegar við liefðum
komið heim að húsinu flutningi okkar, en hann var allur þar,
6em við komum honum fyrir, þegar við fluttum hann upp úr
kvosinni.
ÞRÁTT FYRIR ÞAÐ!
Þó eflaust sértu, veröld, vond
og vélir börnin þín,
í trylitri gleði teyga ég samt
hið tæra kossa-vín.
Ég engan meiri unað finn,
né ölvun sælli veit,
en fríðra vara funakoss
og faðmlög, ástarheit.
Þótt hjartað brenni og svíði sárt
af sindri ástarbáls,
ég elska ljúfan unaðs-klið
I ómum sjafnarmáls.
S. K. Steindórs.