Eimreiðin - 01.04.1953, Blaðsíða 16

88
HEIMSÓKN
eimreiðiN
þó hrakað í útliti síðustu árin, þessi ár, síðan landnámsmaðurinn
Jón Sigurðsson, tómthúsmaður, — maðurinn hennar Prjóna-
Boggu, — dó. Síðan höfðu engar hendur verið til að dytta að
honum, nema þá hennar eigin hendur. Það voru að vísu góðar
prjónahendur, en þeim var ekki að sama skapi sýnt um grjót-
hleðslu og trésmíðar. En það gerði svo sem ekki mikið til með
kofaskömmina, bæði var það, að hann mundi sennilega lafa upp1
að mestu fokheldur svo lengi sem gamla konan hjarði, og að
hinu leytinu þurfti hún náttúrlega alls ekki að vera komin upp
á kofaræksnið lengur. Hún átti nú það fólk að í Reykjavík. Vita-
skuld var oft og mörgum sinnum búið að leggja að henni að
flytja suður, hvort heldur hún vildi til prófessorsins, sonar síns,
eða læknisins, tengdasonar síns; þó það nú væri. En það er svona,
þetta gamla fólk. Hún kaus heldur að hýrast í kofagarminuni
í gilinu, prjónandi sokka og sjóvettlinga fyrir sjö og fimmtíu,
þar til æviþráðurinn væri rakinn til enda, heldur en flytja 1
hornið til barnanna sinna og eyða þar ævinni eins og hlómi 1
eggi-
Og hún var nú þarna enn, gamla konan, en árin hennar voru
víst ekki talin af neinum á Langeyri, nema henni sjálfri.
Og svo komst hún allt í einu i blöðin. Menn lásu það í morgun-
blaðinu sínu, sem kom með Katalínunni einn sumardag upp úr
hádeginu, að frú Guðbjörg Sveinsdóttir, Efstabæ á Langeyri,
væri sjötíu og fimm ára í dag.
Hver var það nú?
Það getur vafizt nokkra stimd fyrir kunnugum að sjá allt 1
einu fullt skírnarnafn náunga sins á prenti. Jú, auðvitað vai'
þetta hún Prjóna-Bogga í Efstakofanum. Og svo lásu menn frarri'
haldið:
Hún er ekkja eftir Jón Sigurðsson, tómthúsmann þar á staðn-
um, sem nú er látinn fyrir nokkrum árum. Guðbjörg hefur lifað
öll sín manndómsár á Langeyri og er vinsæl og vel látin af
öllum, sem hana þekkja, en þeir eru margir. Hún eignaðist tvó
börn með manni sínum: Sigurð, prófessor við Háskólann, og
Gerði, konu Sveins Árnasonar, læknis í Reykjavík. Blaðið árnar
frú Guðbjörgu allra heilla á þessum merku tímamótum aevi
hennar.
Skárra er það!