Eimreiðin - 01.04.1953, Blaðsíða 66

Jl
GuSmundur Þorsteinsson
frá Lundi.
Eg veit ei hversu margir fieir verSa á mimii leiS,
er vilja líta aftur um sextíu ára skeiS;
í jramkvœmdaiiiia iSu mig fariS er aS gruna
aS fáir um sig kœri f>á ströngu tíS aS muna:
/ dreifSum byggSum landsins var setiS sérhvert knl
og sjálfshjargar- meS örvœnting keppt um jarSarnot;
jiví vildu, gegnum aldirnar, jarSir níSast niSur,
hvar nauSsyn ill og vanþekking réSu oft, því miSur.
Þá voru þorpin lítil og veittu fáum skjól.
Þar vonleysiS og skorturinn tryggt sér áttu hól
og dœmdu þar hinn snauSa til seyru og sultarkjara,
— hiS síSsta neySarúrrœSi þangáS var aS fara.
I ,,vinnumennsku“ dœmdist því volaS starfa-liS,
en vœnna þólti ,,hústnennsku“-ráS aS hlíta viS;
en fáir vildu húsmennsku hjá sér veita langa,
því liúsrými var þröngsetiS, rýrl til allra fanga.
Til heimilis aS stofna, því œriS örSugt var
— þaS efldi strauminn fátœkra vestur yfir mar.
Þeir frjóangar, sem örbirgS af Fjallkonunni reyttu,
þar festu rót sem lundur, er sóma henni veittu.
ViS þeirra tíma skilyrSi mörgum hugur hraus
aS hrekjast burt úr landinu, eigna- og vegalaus.
ti
f a rcj re i\p u m.