Eimreiðin - 01.04.1953, Síða 70

142
1 HELJARGREIPUM
EIMREIÐI^
/ veðurfari meinlausu vetrarkvölds í ró
þeir vitjuðu nú barnanna í kotiö, grafiö snjó.
Þau hlýðin beðið mömmunnar höfÖu langar stundir
og hjúpa'ö litlu kroppana brekáninu undir.
í skugga dagsins feiknstafa — skiljast mátti bert —
að skyldu sína drengurinn litli heföi gert,
en þeirra daga merki liann bœri alla œvi,
var aldrei tali'ö grunlaust, né vera fjarri liœfi.
En hvern mun furöa, að ekkjunnar hlökkun vœri brýn
aö heimta fyrir nóttina aftur börnin sín?
en — þá var uppleyst heimiliö hennar varanlega,
því lilaut in mikla gleÖi aö blandast sárum trega.
Meö aöstoö hundsins, bóndann þeim fljótt að finna gekk,
sem freöinn yfir œkinu sínu dauöur hékk,
um hartnœr kílómetra frá heimiiinu sínu,
og horfði brostnum augunum þangað rétta línu.
Og bústofn hennar fluttur á bœi nœstu var,
— því boöor'ðiö um hjálpsemi gilti líka þar.
í kreppu strangra harðinda, kjörum harðla þröngum,
að kœrleiks boði tíðum var miðlað smáum föngum.
í fylling tímans barn sitt, sem gestur enn, hún ól,
— því auðnaðist samt varla að líta jarðar sól.
Ei héráðsbrestur taldist, úr heim þó kornbarn fœri,
og hafði mjög þá tíðkazt, þó smœrri orsök vœri.
Með áðstoð góðra manna hún ól upp börnin sín,
svo eflaust liennar þakklœti vel á mörgum hrín.
Eg mildu, gömlu konunnar minnist alla daga,
— en mörgum var ei kynnt hennar þroska- og raunasaga.
Og mönnum fyrntist slysið í minni. Tíminn leið,
og Melur byggðist aftur um nokkurt ára-skeið.
Þar föllnum tóftum undir er falin allmörg saga,
er ferðalangsins athygli af hending til sín draga.
Guðmundur Þorsteinsson frá Lundi.