Eimreiðin - 01.10.1953, Qupperneq 37

A AUSTURLEIÐUM ENN.
„Fólki lítiS fjölgar þar,
— fossar prýSa hlíSarnar —.
GististáSinn þekkiS þiS,
þaS er elliheimiliS.
Þótt nóttin blœju breiSi,
þá blikar máninn skcer:
Fullur á FjarSarheiSi
fölum geislum slœr.“
Svo var eitt sinn kveðið i áaetlunarbíl á Austurlandsleiðum.
Nú var regn á Fjarðarheiði og gistihús komið á Seyðisfjöið.
bokunni létti á heiðarbrúninni. Fjörðurinn opnaðist eins og
geysimikil gjá milli snarbrattra fjallanna, þar sem hvítfyssandi
lækirnir steypast stall af stalli. Brátt heyrum við niðinn í Fjarð-
ará og sjáum í nýjan foss við hverja bugðu á veginum, en þæi
eru furðu margar niður dalbrekkurnar. Þarna er kjarr við
bjarðarsel; kvenfélögin eiga þar myndarlegan skógarreit. Ein-
hvers staðar á þessum slóðum fann Helgi Valtýsson lyngbúa
fyrir löngu. Getur ekki einhver Seyðfirðingur endurfundið hina
fögru, bláblómguðu jurt? Oft er logn og hiti á Seyðisfirði á
surnrin, enda sýna hinir gróskumiklu trjálundar það greinilega.
Munu Norðmenn hafa riðið á vaðið með trjáræktina í fyrstu,
enda slíku vanir heima hjá sér. En bæði lærðir og leikir Seyð-
firðingar hafa reynzt góðir lærisveinar. Alls staðar er lif á
iandi og sjó. Mosar og skófir lita jafnvel dautt grjótið og lífga
það.
Erlendis eru lœknar og prestar viða forgöngumenn um garð-
rækt og náttúruskoðun. Mun einnig stefna í þá átt hér á landi.
Mörg eru til lækningagrösin, og skoðun guðs dásemda úti í
náttúrunni getur verið á við góða predikun. „Garðurinn ei
heilsulind heimilisins,“ segir gamalt spakmæli. Gangið sjáandi
uni gróðurinn, athugið dýralífið og jörðina, sem við göngum á,
aEs staðar er margt að sjá og skoða: