Eimreiðin - 01.04.1957, Side 21

ÓLÖF SIGURÐARDÓTTIR Á ÍILÖÐUM
93
emnxg lækir og lindir, daggardroparnir á stráunum, og jafn-
vH kaldir steinarnir voru lífi gæddir í hugarheimum hennar.
henni þótti stórsynd að spilla nokkru af þessu. Ég er sann-
kciður um, að hún fann til með grasinu á túninu, þegar það
féll fyrir ljá sláttumannsins. Það er ekki títt meðal íslendinga
hrífast af smádýralífinu, flugum, köngurlóm eða ánamöðk-
Ur*um í moldinni. En Ólöf gat unað við það tímunum saman
að fylgjast með hreyfingum húsflugu kringum sykurmola eða
l^unangsflugu á ferð hennar milli blómanna eða köngurlóar,
sem spann vef sinn. Að ég nú ekki tali um fuglana og grösin.
Hún hafði aflað sér mikillar kunnáttu í grasafræði, kunni
HeHi á öllum hinum algengari plöntum íslenzkum og átti
auegt plöntusafn. En þar fór hún sem víðar sínar eigin götur.
enni fannst meira til urn stargresið í látleysi sínu eða jafn-
úsjálegan mosann, heldur en margar hinar skrúðmestu
°mjurtir. Má í því sambandi minna á, að hún birti sögur
S1,nar undir nafninu „Stör“. Hvergi hygg ég hún hafi unað
Sei betur en úti í náttúrunni í samfélagi við hina þöglu vini
Slna.
Við hávaða mannanna uni ég ekki
með andans hlekki,
en úthaga lífinu ann ég og þekki
vel augnhreina bekki.
í einveru hvíld þó ég finni og friðinn
og fari sviðinn,
er eins og mig vanti samt nótu í niðinn
í náttúrukliðinn.
Svo innan um hljómana unaðarsæta
mig ómar græta,
því geislunum langar mig mannsaugans mæta.
Ég má ekki þræta.
■A-Ut um unaðssemdir náttúrunnar, var þó ástargeisli manns-
augans það, sem hugurinn stefndi að.
það var sumarið og náttúra þess, sem hún unni. Ljós-
s eins og hún ætíð var, kveið hún vetrinum. „Ég galdrana
1 ei. sem veturinn þrumar“, þótt hún að vísu kynni að
111(1,1 úina köldu fegurð stjörnubjartrar vetrarnætur. En hún