Eimreiðin - 01.04.1957, Qupperneq 80

152
EIMREIÐIN
líka, bíð, þori ekkert að segja. Gvendur í'er sér hægt. Af
hverju segir hann ekki fólkinu frá þessu? Loks: „Laglega lét
í honum áðan.“ „Hverjum?" spyr ein stúlkan. „Það var nú
meira öskrið, barnið var dauðhrætt, barasta." „O, ætli þér
hafi ekki brugðið líka,“ segir gömul kona. „Hver ætli nú
komi, sem hann fylgir?“ „Hver?“ spyr ung stúlka og starir
á þá öldnu. „Hver svo sem, nema hann Þorgeirsboli! Ég held
maður hafi nokkrum sinnum heyrt í honum.“ „Fylgir hann
nokkrum hér í sveit?“ segir Gvendur. „Nei, ekki beint hér
í sveit, en á H. og í S. — hún nefnir tvo bæi — er víst ekki
trútt um, að hann sé viðloðandi fólkið, — satt mun það!“
Ég hef heyrt sögur unr Þorgeirsbola, en foreldrar mínir
hafa sagt mér, að ég þurfi ekki að óttast hann; hann sé blátt
áfram ekki til, og allt, sem um hann og aðra drauga sé sagt,
séu bábiljur og hjátrú. En þrátt fyrir þetta allt hef ég nú
sjálfur heyrt þetta hræðilega öskur í myrkrinu, svo ægilegt,
að slíkt hef ég aldrei heyrt í nokkurri kú né nauti. Og nú
vissi ég, að pabbi minn hafði gengið suður að Starrastöðum
í rökkrinu. Mér ofbauð sú tilhugsun, að hann væri nú einn
á ferð í þessu heljarmyrkri — ef hann nú mætti Þorgeirsbola.
Mundi pabbi hafa krafta til að taka á móti forynjunni. Ég
stóð upp og fór fram í eldhús til mömmu; hún var þar við
verk sín. Ég sagði henni frá þessu fyrirbæri. Hún sagði, að
ég skyldi ekkert vera hræddur; þetta hefði bara verið öskur
úr fjósinu, en í logninu hefði okkur lieyrzt það koma úr
fjarska. — En ég vissi, að þetta gat ekki verið svo. Ég hafði
svo oft heyrt kýrnar baula í fjósinu; það heyrðist varla út
fyrir fjósveggina. Ekki datt mér samt í hug að rengja mína
raunsæju móður, né ætla að hún færi viljandi með rangt mál.
Ég fór fram í bæjardyr, því að ég heyrði, að einhver kom
inn. Það var Sigurður Magnússon, beitarhúsamaður. „Heyrð-
irðu það?“ spurði ég. „Hvað, Steini minn?“ „Öskrið.“ „Jú,
ég heyrði kúna baula,“ sagði Sigurður. „Hvaða kú?“ „Varstu
hræddur?" spurði Sigurður. „Gvendur var líka hræddur,“
sagði ég. „Þau halda, að það hafi verið Þorgeirsboli." Sigurður
brosti við og fór inn, — ég með honum.
Fólkið var enn að tala um afturgöngur. „Já,“ sagði gamla
konan, „það er margt til, sem enginn skilur, hvað sem hver