Eimreiðin - 01.01.1966, Qupperneq 29

HA.NDRITADEILAN séð frá dönskum sjónarhóli
17
blaði í Reykjavík), þar sem hann tók fram, að hann hefði engin
afskipti haft af bókinni, að hún væri eingöngu verk Bjarna og lauk
orðum sínum með viðurkenningu til Bjarna fyrir hve rel hann
hefði kynnt sér handritamálið. Og er Bjarni sendi fiá ser aðia bo'
handritin árið 1961, þar sem málið var rætt, ekki einungis fra
íslenzku sjónarmiði, heldur og með hliðsjón af dönskum, söguleg
una sjónarmiðum, varð flestum í Danmörku ljóst, að Bjaini var —
eins og dr. Ivar Eskeland orðar það í grein í „Morgenbladet' 1
Oslo _ „einstaklega áreiðanlegur leiðbeinandi í máli, sem ei ja n
erfitt og það er forvitnilegt".
Það, sem hér hefur verið fjallað um, snertir aðallega tímabilið
fyrir 1961, er frumvarpið um afhendingu handntanna var sam-
Þyhkt í fyrsta sinn. En eins og flestir munu minnast, kom Pou
Móller þjóöþingsmaður því til leiðar, að framkvæmd laganna var
frestað þangað til nýjar kosriingar færu frarn, í samræmi við 7 •
grein grundvallarlaganna, þar sem kveðið er á um, að eignarnam
geti ekki hlotið staðfestingu að lögum, ef þriðji hluti þmgmanna
er því andvígur. Á íslandi töldu menn málið komxð svo lang
áleiðis, að forsætisráðherrann tjáði sig ánægðan með þa .
Nú fengu andstæðingar afhendingarinnar þiiggja aia n;v<
að vinna gegn lögunum, og færðu þeir sér það v el í nyt. u þ >
festum ljóst, hvað í aðsigi var, þangað til stormurmn s 'a y
árið 1964, er lögin skyldu ganga undir atkvæðx eftxr nyjar kosn-
lngar. Jafnaðarmenn mynduðu þá minnihlutastjorn, og voru a s
vert veikari eftir kosningarnar. Andstæðingarnir gripu mi i þ
hragðs að fá Norðmenn til að setja fram kröfur, til þess a íræ
stjórnina með þeim afleiðingum, sem afhending myn í a a í
með sér. Það var þetta, sem dr. Lis Jacobsen hafði kallað „osann-
gjarnt boð til annarra um að setja fram kröfur“. En samtnms þvi
að andstæðingarnir voru að fiska eftir fylgi í Noregi, xn tist jar
M. Gíslason á norskum vettvangi. Hann ferðaðist um allan Noreg
1 heilt ár og hélt fyrirlestra um sögu íslands og handritin. Ta ax i
hann aðallega í lýðháskólum, kennaraskólum og menntaskolum,
en auk þess á opinberum samkomum. Benti hann á,, a i mor0um
útbreiddum bókmenntaritum norskum, eins og t. . o 11161111 a
sögu Elsters, væri það, sem um ísland er ritað og áhuga Islendinga
fyrir sögu sinni, nánast afrit af dönskum kenningum. Ta 'mar'
hans í Noregi var, eins og í Danmörku, að brjóta mður gamla tru