Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1966, Page 42

Eimreiðin - 01.01.1966, Page 42
30 eimreiðiV daga á bæ og vildi hún fúslega vinna eitthvað til gagns, enda vai liún aldrei talin á vergangi alin. Vildi hún gjarna gæta barna og varð hún fljótt mikil vinkona þeirra. Og við fé gat hún gengið. Var mesta furða hve margt hún gat unnið. Það var eirðarleysi, sem olh flakki hennar en eigi leti. Hafði það þjáð hana alla tíð síðan Þórarinn Máhlíðingur maður hennar var flæmdur af landi brott. Og nú gekk hún heim að Kjalvararstöðum í Reykjardal nyrðn- Þar bjó Kjalvör vinkona hennar, er hún hafði kynnst í Vatnsfirði- Jafnkomið var á með þeim, Auði og Kjalvöru, er báðar höfðu niisst bændur sína á þann veg að þeir hurfu til útlanda, og var borin von að þeir kæmu til íslands aftur. Af Þórarni manni Auðar hafði það eitt frétzt að hann hafði gengið í flokk víkinga, sem ætluðu út til Mikla- garðs og vildu gerast Væringjar. Hólmsteinn maður Kjalvarar hafði farið í víking í vesturveg og var það hald manna að hann hefði fallið í miklum bardaga á írlandi. En sonur Kjalvarar, Snæbjörn Hólm- steinsson, fór í landaleitan, fann þá Grænland, en var svikinn þat' af skipverjum sínum og drepinn, eins og segir í sögunni af Snæbirni galta. Auður gekk tröðina heim að bænum og kvaddi dyra. Hún sá að fólk starfaði á engjum. Kjalvör kom sjálf fram og tók forkunnar vel á móti gestinum, er hún kenndi Auði. Þær gengu í skála og að skuth nær því borði, er mikið skapker stóð á, af miði fullt. Þar var pallui að sitja á og hægindi góð. Kjalvör hellti justukönnu eina fulla af miði og setti silfurbikar fyrir Auði, hafði annan sjálf, renndi í bik- arana og signdi yfir. Síðan leit hún upp og brosti við vinkonu sinm- Auðséð var að allmjög var nú Kjalvör orðin aldri orpin, hárið mjall- hvítt og bogið bak. En skapið og kjarkurinn héldu enn sinni fornu reisn. „Hefur þú nú látið skírast, Auður?“ „Eigi enn,“ svaraði Auður og brosti glettin. „Hví eigi?“ spurði Kjalvör alvarleg. „Mér þótti vatnið kalt. Síðan var ég brynsignd.“ „Prímsignd munt þú verið hafa,“ leiðrétti Kjalvör. „Það er skemmri skírn, sem veitir þér rétt til að samneyta kristnum jafnt og heiðnum. En þetta gefur þér þó engan rétt til þess að ganga í kirkju og leysir þig eigi undan erfðasyndinni. Kona, þú verður að láta skírast.“ Auður brosti og dreypti á miðinum.
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.