Eimreiðin - 01.01.1966, Qupperneq 44

32
ElMREIÐltf
„Hel hefur umráð yfir mörgum vistarverum. Mun hún eigi vl®a
mér í hinn versta staðinn. Eigi ægir mig það. Og heldur vil eS
þangað fara en í víti kristinna manna, því að það er sá staður, sern
hræðir mig mest og aftrar mér helzt frá að láta skírast til kristninnar.
„Eigi þarft þú að óttast slíkt, Auður, engi stórsyndari ert þu-
„Boðorð kristinna manna eru ströng,“ mælti Auður. „Eigi treyst1
ég mér til að halda þau öll alla tíð. Ég er fátæk kona og á ekkert fe
til þess að kaupa mér syndalausn ef eitthvað út af bregður. Og 1111
eru allir kristnir menn í óða önn að leggja fram fé til kirkjugerðúr
út um allar jarðir. Sumir gefa fé um leið og þeir eru skírðir. Jafnvel
auðugir misendismenn gefa stórfé og eru síðan syndlausir og hvú-
þvegnir í blóði lambsins, segja lærðir rnenn. En hvað á vesaling111
minn að gefa? Ég er einhend, fátæk göngukona, ligg oft úti á milh
bæja eins og sofandi sauður og hef oft eigi annað til matar nrér en
að sjúga birkivið."
Nú drukku þær mjöðinn þegjandi um stund. Kjalvör skaut
augum í skjálg og varð litið á armstúfinn Auðar einhendu.
„Hvíti-Kristur er friðarins guð,“ sagði hún. „Og munu fáir hafa
gefið meira en þú, Auður.“
„Ég lief aldrei gefið neitt,“ sagði Auður og leit upp undrandi-
„Þú hefur gefið hönd þína, Auður. Og á degi dómsins getur þu
sýnt armstúf þenna. Mun þá drottinn allsherjar minnast Mávahlíð'
arbaidaga og sögu Auðar í Mávahlíð.“
Auður flýtti sér að fela armstúfinn í kiltingu sinni.
„Eigi gaf ég höndina, Kjalvör, henni var rænt af mér.“
„Þegar þú hljópst í bardagann, Auður, hefur þti víslega vitað að
þú hættir lífi þínu. En þú vildir jafnvel fórna því til þess að stilla
til friðar. Þótt þér tækist það eigi að fullu, þá sýndir þú samt hetjm
hug, að vísu ásmóð og drenglund á heiðinn hátt, en um leið hæfm
til kristilegs hugarfars. Og mun þetta verða þér til nokkurs fulltmg'
is og þó eigi endast þér til fullrar sáluhjálpar, nema þú látir skírast
í nafni guðs föður, sonar og heilags anda.“
„Er svona nauðsynlegt að láta skírast?" spurði Auður.
„Kona, enginn getur orðið kristinn nema hann skírist."
„Verður þeim þá engrar sáluhjálpar auðið, sem óskírðir deyja?
Skulu þeir þá allir kveljast í víti að eilífu?“
Kjalvör varð eilítið ráðaleysisleg, aldrei þessu vant, við þessa
spurningu, en svaraði svo: