Eimreiðin - 01.01.1966, Qupperneq 66

54
EIMRElÐlN
litlum bókstöfum. En það gerir
engan að meiri ritliöfundi. Kann-
ske miklu fremur minni — því að
þess háttar tiktúrur geta ekki haft
áhrif á aðra en fákunnandi lesend-
ur ... Hvað fannstu annars athuga-
vert við ljóðin?
Bókmenntaráðgjafi minn þagði
andartak og ég gat ekki getið mér
til um hugsanir lians.
Eins og ég sagði áðan, lióf hann
máls, öll Ijóðin þin eru góð — en
það er eins og þau séu of sönn.
Of sönn! endurtók ég. Áttu við
þetta: „Svei, svei,“ sagði heimska
prinsessan, „það er ekki nógu flók-
ið“.
Já, þú átt kollgátuna, svaraði
liann. Og úr þvi að þú vitnar i
H. C. Andersen, þá vil ég bceta við:
Hvað heldurðu að myndi gerast ef
eitthvert óþekkt skáld sendi rist-
stjórn „Vindrosens“ Ijóð eins og
„Móðirirí' eða „Söngur hjartans“?
Viltu með þessu gefa í skyn,
sagði ég, að H. C. Andersen sé ekki
viðurkenndur sem listamaður?
Jú, víst er hann viðurkenndur.
En —
En kannske of sannur — of liefð-
bundinn! greip ég fram í.
Einmitt. Þessvegna var liann
heldur eliki viðurkenndur sem
skáld lengi framanaf.
Þá er þetta alltsaman vonlaust!
En hefurðu enga hugmynd um,
hvernig á að yrkja nýtízku Ijóð?
spurði vinur minn. Fylgistu ekki
með þvi sem kemur á þrent?
Jú, svaraði ég, og mér finnst alls
ekki erfitt að skilja tízkuskáldin. í
hreinskilni sagt hélt ég bara að þeir
væru ekki meiri skáld en aðrir. 0g
ég mundi að minnsta kosti aldrei
skrifa eftir fyrirfram ákveðinni for-
múlu.
Þú munt nú samt neyðast til þ^ss,
ef þú vilt koma skáldskaþ þinurn á
framfœri, sagði vinur minn nreð
áherzlu. Þú mátt ekki gleyma þv‘>
að þeir, sem hafa ákvörðunarvald-
ið, eru akademiskt skólaðir. Það et
ef til vill hœgt að skrifa i anda H-
C. Andersens þegar um skáldsögur
er að rceða, sem er cetlazt til að nat
fjöldanum. En Ijóð er ekki hcegt aö
selja, það er aðeins hugsað setn
skrautfjöður handa skáldinu og rit-
stjóranum.
Ég lireyfði mótmælum: Er það
svo að skilja, að þetta eigi allt að
vera grín af auðvirðilegustu teg-
und og uppgerðarlæti — og að út-
liýsa skuli öllum heiðarlegum til-
finningum — nema þegar um fæð-
ingu konungabarna er að ræða . - •
Ertu viss um að hrifningin af
slikum atburðum sé sannari? spurði
vinur minn.
Já, samkvæmt blöðunum verður
maður að trúa því, svaraði ég. Ann-
ars vil ég ekki viðurkenna að góðir
listamenn komi ekki fram nú a
tímum, Jirátt fyrir allt og allt —
nteð eða án endaríms. Til dæinis
Tove Ditlevsen. Kvæði hennar eru
þrungin af sannleika og fegurð.
Alveg rétt, sagði hann, en hun
hafði hlotið viðurkenningu áður en
tizkustefnurnar urðu allsráðandi.
Og-
Og hvað svo um frelsi listarinn-
ar? greip ég aftur fram í. Þetta,
sem menn eru alltaf að tala uin að