Eimreiðin - 01.01.1966, Qupperneq 84

-72
EIMREIÐIN
Halldís kona hans og aðrir vinir
Þoibjarnar, er eigi vildu við hann
skilja. Síðan létu þeir í haf und-
an Snæfellsnesi, og er þeir voru
í hafi, tók af byri; fengu þeir þok-
ur og hafvillur og áföll mörg, og
fórst þeim ógreitt og hröktust úti
allt sumarið. Varð þeim fátt vatns
og vista og dó búfé þeirra. Því
næst konr sótt í liðið (sjálfsagt
skyrbjúgur) og andaðist Ormur
bóndi frá Arnarstapa og Halldís,
kona hans og helmingur liðs Jreirra
(15 rnanns). Sjó tók að stæra, og
þoldu menn ið mesta vos og ves-
öld á marga vegu, en tóku þó
Herjólfsnes á Grænlandi við vetur
sjálfan. Sá rnaður hét Þorkell, er
bjó á Herjólfsnesi; hann var liinn
bezti bóndi. Hann tók við Þorbirni
og öllum skipverjum hans um vet-
urinn. Þorkell veitti þeim sköru-
iega.
8. HALLÆRI.
í þennan tíma var hallæri mikið
í Grænlandi, höfðu menn fengið
lítið fang, J^eir er í veiðiferðir
höfðu farið, en sumir eigi aftur
komnir. Þorkell bóndi á Herjólfs-
nesi fékk þá til völvu eina, er mik-
ið orð fór af, til að efla seið og
forvitnast um hvenær linna mundi
hallæri þessu og árferði batna. En
völvan vildi ekki fremja seiðinn
nema hún fengi til konur þær, er
kynni fræði Jrað, er til seiðsins
þarf og Varðlokur hétu. En þær
konur fundust eigi. Þá var leitað
að um bæinn, ef nokkur kynni.
Þá segir Guðríður Þorbjarnardótt-
ir: „Hvorki er ég fjölkunnug né
vísindakona, en þó kenndi Hall-
dís, fóstra mín, mér á íslandi þao
kvæði, er hún kallaði Varðlokur
— Þorkell segir: „Þú ert happ-
fróð.“ — Guðríður svarar: „Þetta
er það eitt atferli, er ég ætla i
engum atbeina að vera, þvi að ég
er kristin kona.“ — Þá mælti Þor-
björg völva: „Svo mætti verða, að
þú yrðir mönnum að liði hér uffl>
en þú værir þá kona ekki verri
en áður; en við Þorkel mun ég
meta að fá þá hluti til, er hafa
þarf.“ — Þorkell herðir nú að
Guðríði, en hún kveðst gera mundi
sem hann vildi.“
Slóu þá konur hring um hjall-
inn, en Þorbjörg völva sat á uppi-
Kvað Guðríður þá kvæðið svo
fagurt og vel, að enginn þóttist
heyrt hafa með fegri rödd kvæði
kveðið, sá er þar var hjá.
Spákonan þakkar henni kvæðið
og kvað margar Jjær náttúrur nu
til hafa sótt og Jjykja fagurt að
heyra, er kvæðið var svo vel flutt>
— „þær náttúrur, er áður vildu
við oss skiljast og enga hlýðni oss
veita. En mér eru nú margir hlut-
ir auðsýnir, er áður var mér dulið>
en nú opnast sjónum. En ég kann
þér Jjað að segja, Þórkell, að hall'
æri þetta mun ekki haldast leng-
ur en í vetur og mun batna árang-
ur sem vorar. Sóttarfar það, seffl
á hefur legið, mun og þá batna
von bráðara. En Jjér, Guðríðui.
skal ég launa í hönd liðsinni það>
er oss hefur af þér staðið, því að
þín forlög eru mér nú allglöggs®-
Þú munt gjaforð fá hér á Græn-
landi, það er sæmilegast er, þó að
þér verði Jaað ekki til lángæðai>
því að vegir þínir liggja út til ls'