Iðunn - 01.02.1885, Blaðsíða 38

100 Sögukorn frá Svartfjallalandi.
]pað er ein meðal allra þessara kvenna, er mjer
hefir Jpótt mikið um öðrum fremur ; hefi jeg þó kynnzt
æði-mörgum, þar á meðal jafnvel nokkrum, sem
kunnu til vopna. Hún hjet Anka, þessi kvenn-
maður, sem jeg á við. Hún var gipt þegar jeg
kynntist henni, og átti ungan kaupmann frá Valevó
í Serbíu. Hann hjet Gúitza, maður vel fjáður og
flestum kostum búinn, þeim er ungar meyjar gang-
ast fyrir til gjaforðs sjer. Hann hafði einhverju
sinni gert sjer ferð vestur í Svartfjallaland, í kaup-
skaparerindum að nokkru leyti, en með fram af for-
vitni um landsháttu þar. 1 þeirri ferð sá haun
Onku. Honum leizt á hana undir eins, og það var
engin furða, því að hún var mjög fríð sýnum : há og
grannvaxin og þó mjúkleg á vöxt, dökkhærð, svart-
eyg og fagureyg. Yfirbragðið var svipmikið, ennið
hátt og fagurt; augun mikil og skær, og löng augna-
hár; dökkbrýnd og brýrnar bogadregnar og lágu
skýrt og fagurt. það var ýmist sem eldur brynni
úr augum hennar, eða þar vekti undir einhver frá-
munalegur dular-ljómi. Hárið lá í íljettum langt
niður fyrir mitti, svo mikið fyrirferðar, að það var
eins og höfuðið gæti naumast í'isið undir því.
jpað var ekki ósögulegt, hvernig það atvikaðist, að
Gúitza kynntist heuni. jpað var liálf-svipað því, sem
segir frá í heilagri ritningu. Hann var lagstur fyrir
nærri vatnslind einni, til að hvíla sig og bíða þcss,
að sjer legðist eitthvað til um aðgetakomizt árjotta
leið aptur og þangað sem hann gæti liaft næturgist-
ing. jpar bar Onku að allt í eiuu. Húu bar sand-
steinskrukku á höfðinu, með hvítnm ljereptskhit yfii-,
og hjekk kögrið ofau á axlirnar. Gúitza ávarpaði