Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 50

112 Sögukorn frá Svartfjallalandi.
einn orði að tíðindum þeim, er gerzt höfðu í ferð-
inni.
Gúitza dvaldist enn um hríð í kofa Svart-
fellingsins. það atvikaðist einhvern veginn svo, að
ferð hans fórst fyrir dag frá dégi, þótt hann ráð-
gerði annað. Var og eigi að heyra á húsráðanda,
að honum þætti neitt kynlegt um þá háttu gests
síns. þeir ræddust margt við og mest um landsins
gagn og nauðsynjar, þeirra lands eða annara. Tal-
aði bóndi varla um annað en hagi og atférli stór-
veldanna, um England, Eússland, Austurrfki og
Erakkland, um hið þýzka ríki, um ófrið þann við
Tyrkland, er þá þótti mega að vísum ganga, og um
hið mikla gengi, er Svartfellingar ættu þá í vændum;
taldi hann víst, að Svartfjallaland mundi verða mik-
iö ríki og voldugt.
njpað liggur fyrir mjer kaupstaðarferð til Gattaro«
segir hann einn dag við Gúitza. »Jeg fer með þjer«
svarar hinn. »Gott.... það líkar mjer.... á morgun
þá«. Morguninn eptir í dögun var Pjetur bóndi á
ferli og kominn í spariföt sín; þau voru spánný og öll
gulli lögð og glitsaum. »Eigum við þá ekki að halda
af stað?« segir hann við gestinu. »Jú, til er jeg« svar-
ar hinn ; »en hvar er varningurinn«. »0, hann hef
jeg sent á stað í nótt; lestin er komin langt á und-
an okkur. En við náum henni, býst j6g við...«.
þeir hjeldu af stað. Gekk Pjetur bóndi á undan
með pípu sína í hendinni, var allt af að láta í hana
og kveikja og reykja. Gúitza gekk þegjandi á ept-
ir. þogar þeir höfðu gengið þannig nokkrar
stundir, sá Gúitza hvar þær mæðgur, húsfreyja og
dætur hennar, sátu við veginn með byrðar sínar og