Iðunn - 01.02.1885, Side 52

114 Sögukorn frá Svartfjallalandi.
segir: «Hefði jeg bara einhvern til að bera fyrir
mig; móðir hennar er orðin of gömul«. »|>ú getur
þó ekki haft hana hjú þjer alla tíð« segir hinn.
»það er nú raunar satt sem þú segir«, svarar Pjetur
bóndi. »Nú, jæja þá.... en föður þykir þó ætíð þungt
að skilja við barn sitt....«. »það eru til ráð við þeim
söknuðin. »Hvaða ráð hefir þii við honum ?«
»Keisaralegar spesíur«. Karl stundi við og segir :
»Jæja þá; það er bezt þú ráðir þessu. Og hvenær
viltu hafa hana með þjer?« »Jeg vildi helzt fá hana
með mjer undir eins í dag, ef við gætum orðið gefin
saman....«. »1 dag?... nei ! Bn vertu óhræddur ;
það skal ekki dragast lengi... Jeg læt þig fá hana....
taktú hana...«.
|>að yrði oílangt mál', að lýsa brúðkaupinu, með
allri þeirri viðhöfn og serimóníum, er þvl fylgdu.
Brúðurinni brá mjög í brún, er henni var sagt,
eptir veizluna, að nú ætti hún að fara með manni
sínum til átthaga hans austur í Serbíu. Hún
kvaddi foreldra sína og vandamenn með sárum trega;
hún flóði í tárum og vildi ekki huggast láta. Henni
var vel fagnað í Valevó; sýndi skyldfólk manns henn-
ar henni allan sóma og vinahót. Ilún gerði sjer og
aptur á móti far um að vera alúðleg í viðmóti við alla,
en var þó allt af feiinin og óframfærin. Hún var
hlýðin manni sfnum, friðsöm og þýð við alla, en það
var eins og hún gæti ekki komizt upp á að hafa
kunningskap við nokkurn mann, karl eða konu.
»f>að er ekkert að marka« sögðu konurnar; »það fei’
af með tímanum«.
Hún fæddi manni sínum son að ári liðnu. Bins
og siður er til þar í landi, gengu ósköp á með