Iðunn - 01.02.1885, Blaðsíða 56

118 Henry Gréville:
Óðara en orðinu sleppti, sneri pósturinn sjer við
til hálfs á ökusessinum og benti með keyrinu á lítið
þorp, sem við stefndum að.—»það er að brenna
þarna« mælti hann, ofur-rólega, eins og ekkert væri
um að vera.
|>að leyndi sjer ekki. Fast niður við sjóndeildar-
liringinn og éigi all-langt frá því sem við vorum
sást rauður bjarmi bera við kvöldblámann á loptinu.
þykkir reykjarbólstrar þyrluðust upp í loptið, og
pjátur-hvelfingin á hinni rússnesku kirkju í þorpinu
varpaði frá sjer bjarmanum af loganum eins og illa
skyggður spegill.
»Hvað heitir þetta þorp ?« spurði jeg póstinn.
»það er Eúdnía« svaraði hann ; »borgin Eúdnía«.
þótt ekki sje nema þrjú eða fjögur hús, sem standa
saman, ef þar er kirkja mitt á meðal, þá kalla rúss-
neskir og pólskir almúgamenn það undir eins bæ
eða borg. Og í Búdnía voru meira að segja tvær
kirkjur, og önnur þeirra kaþólsk.
* ' *
Pósturinn lagði duglega í hestana og komum við
eptir vænan sprett að stórri brautarslá, hvít- og
rauð- og svartflekkóttri. Lágu slíkar brautarslár
fyrir akvegum inn í hvern bæ í þá daga. Maður
kom út úr kofa þar við veginn, í skörnugum ein-
kennisbúningi. það var brautar-tollþjónninn og tók
á móti brautartollinum. Hann hrópaði síðan eitt-
hvað sem við ekki skildum, og lyptist þá sláin, sem
lá um þveran veginn, upp í loptið á snið og var kyr í
þeim stellingum. þess konar brautarslár, harla ó-
merkilegar, sjást enn víða á þjóðvegum á Eússlandi,
þótt ríkissjóður hafi goldið ærið fje til lausnar hin-