Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 58

120 Henry Gréville :
Förunautur minn annaðist um, að við fengjum
nýja hesta og að skoðuð væri vegabrjef okkar, en
jeg stóð á meðan í pósthúsdyrunum og horfði á eld-
inu; var riðið við dyrnar nokkrum fetum hærra ón
torgið og sá jeg því vel allt sem fram fór.
Húsbrunar eru engan veginn sjaldsjenir á Póllandi.
Bn eigiGyðingur húsið, sem kviknar í, þá koma þar
engirað aðrir en Gyðingartil að reyna að bjarga úr
eldinum. Hinn kaþólski lýður hreyfir sig ekki úr spor-
um; þeir horfa bara á og hafa raunar ef til vill
gaman að með sjálfum sjer, að sjá »hinn rangfengna
mammoDi niðja Abrahams verða að eldsmat. Slíkt
mannúðarléysi er meir en ófyrirgefaulegt og óafsak-
anlegt; en undirrótin mun vera sú, að Gyðingar hafa
með ágirnd sinni og gróðaklækjum klófest meiri
hlutann af því sem hið kristna fólk hefir á að lifa
og lcomið mörgum alveg á vonarvöl með okri sínu.
Kona slátrarans og börn sátu úti á miðju torginu
og veinuðu og æptu hástöfum. Hundar drifu að
hópum sarnan og geltu og spangóluðu. Hestarnir,
som voru nýleystir frá vagninum okkar, hristu makk-
ann með bjöllunum, og í annan stað var verið að
hengja bjöllur á nýju hestana, sem áttu að koma í
hinna stað. Varð úr þessu öllu saman sá heljar-
kliður, að jeg varð að halda fyrir eyrun.
Allt í einu sá jeg hvar Gyðingar þeir, er höfðu
verið að reyna að bjarga mununum úr húsinu, þutu
eins og fjaðrafok í ýmsar áttir, sumir út um glugg-
ana og surnir um dyrnar. Hvítan reykjarbólstur
lagði inn í herbergið, sem þeir höfðu verið inn í, og
b'ak við sást eldsroðinn eins og vætla fram hvaðan-