Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 59

Gyðingurinn í Rúdnía. 121
æfa. J>að var kviknað í veggnum þar á milli og
næsta herbergis.
Nú sló í þögn mikið til úti fyrir. Slík stund er
jafnan eitthvað hátíðleg.
»Hana, nú brcnnur svei mjer almennilega« sagði
Iíósakki, sem stóð við hliðina á mjer, tröll að vexti,
og var í gráum hennarjnakufli.
Jeg leit við og virti hann fyrir mjer. Hann stóð
þar ofur-spakur og tottaði dálitla reykjarpípu, sem
hann hafði upp í sjor. Hann vingsaði dálítið hand-
leggjunum og horfði á bruuaun með borsýnilegum á-
nægjusvip. En það var auðsjeð á þvf, hvernig hann
var allt af að depla augunum, að hann hafði fengið
sjer neðan í því lítilsháttar.
»Vei mjerl vei mjer!« æpti Gyðingurinn, som
húsið átti. Hann stóð út á miðju torginu og horfði
utan við sig á hyski sitt, sem sat þar f hnapp,
Vælandi og kveiuandi. Svo reif hann í hárið á sjer
°g leit út eins og hann ætlaði af göflum að ganga.
»Vei oss!« æptu hinir Gyðingarnir allir einum
rómi.
“Jeg hefi gleymt henni móður minni, kerlingar-
aumingjanum« æpti mannskepnan, húseigandinn.
Pólverjar gerðu ekki nema ráku upp skellihlátur.
»Jeg hjelt liún hefði verið með ykkur« sagði liann
v'ð konu sína, sem spratt á fætur með yngsta barnið
íl úandleggnum og blíndi beint fram undan sjer meira
en hálf-trylld.
“Hvar er hún ?« gall einhver við.
Hyðingurinn benti á húsið með örvæntingarsvip
°S huldi ttsjónu sína með skikkjulafi sínu.
h'ólverjar hættu að lilæja. Hjer var þó líf manns