Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 63

Gyðingurinn í Kúdnía. 125
inn í bálið !—Síðan sneri hann sjer að mannþyrping-
unni:
»Einn dal?!« öskraðihann. »Hananú! Núgeturðu
sjálfur sótt hana fyrir ekki neitt, kerlingárskrifl-
ið hana móður þína, þjófurinn þinn ! liuudurinn
þinn....!«
Mannsöfnuðurinn stóð hljóður af skelfingu og
hreyfingarlaus, sem þrumu lostinn. Jeg stökk upp í
vagninn, og förunautur minu á eptir mjer í dauð-
ans ofboði.
»Flýttu þjer eins og hestarnir geta farið!« kallaði
jeg til póstsins. Jeg fann að jeg þoldi ekki að sjá
ineira.
1 sama bili sem vagninn hjelt af stað, lirundi
Uokkuð af húsinu framantil og lukti Kósakkann þar
^nni. Hanu hljóp til og ætlaði að stökkva yfir eld-
^nn. En rjett í því bili sem hann ætlaði að taka
stökkið, hrynur bjálki í höfuð honum ofan úr liúsinu
°g steypist hann niður í eldinn við höggið.
“Plýttu’þjer ! flýttu þjer !« hrópa jeg 1 póstinn, og
hnippj í bakið á honum til frekari árjettingar.
Hann hleypti hestunum á sprett. Mannþyrpingin
^u'ökk undan ósjálfrátt og að vörmu spori vorum við
komnir út úr þorpinu.
En ekki svaf jeg væran dúr í viku á eptir.
B. J.