Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 66

128
Smávegis.
stefnudaginn, troðfullur af forvitnum áheyrendum. J>ar
voru komnar eigi eiuungis allar stallsystur liennar og
keppinautar í dauzlistinni, or hún hafði látið kveljast í
forvitni árum saman, heldur cinnig fjöldi karlmanna, er
opt höfðu sjeð liana danza og litizt á hana í meira
lagi. Alit )>etta fólk vildi fyrir hvern mun vera við og
heyra með eigin eyrum, er hún mœtti til að ganga til
skripta um aldur sinn frammi fyrir dómaranum. Menn
rjeðu sjer varla fyrir ól>olinmæði. jpeim fannst dómar-
inn aldrei ætla að koma, hann sem var annars ekki van-
ur að láta standa á sjer. jpeir voru allt af að líta á
klukkuna. Loks sló hún, og í sama bili sást hvar dóm-
arinn kom og gekk til sætis. |>á varð þys í salnum, af
tómuin fögnuði.
Nú er málið tekið til meðferðar, sem stúlkan átti að
vitna í. Eptir nokkurn aðdraganda eru vitnin kvödd
sagna, )>ar á meðal danzmærin.
„Hvað heitið l>jcr?“ spyr dómarinn.
„Margrjet Martignac".
„Og staða yðar?“
„Danzmoy11.
„Og aldur?“
Nú varð svo liljótt í salnum, að vcl liefði mátt lieyra
flugu anda. Allra augu vissu þangað sem mærin sat.
En liún lætur sjer livergi bregða, stendur upp, gengur
rakleiðis að dóinaranum, laut að honum og kvíslar
oinhverju í eyra honum. Dómarinn gorir ekki nema
kinlcar kolli, brosandi, skrifar eitthvað í bók sína og
heldur síðan áfram rjettarprófinu. En aldur mærinnai'
er sama leyndarmálið eptir som áður, öllum nema dóm'
aranum.
B. J.