Tímarit lögfræðinga - 01.07.1953, Qupperneq 40

166
Tímarit lögfrœöinga.
ist fyrir lok frestsins, skal hann einnig sæta þeirri refs-
ingu, sem frestað var. Ef síðara brotið er ekki framið af
ásettu ráði eða refsing sú, sem til er unnið fyrir það, fer
ekki fram úr sektum eða varðhaldi, er dómstólunum heim-
ilt að ákveða, að haldast skuli frestur á fullnustu refsingar
fyrir fyrra brotið, og jafnvel, ef sérstakar ástæður mæla
með því, að fresta skuli fullnustu refsingar fyrir bæði
brotin, sem þá sé tiltekin í einu lagi, og telst þá hinn nýi
frestur frá uppkvaðningu nýja dómsins.
Skilyrðin fyrir niðurfalli frestunar dómsfullnustunnar
eru þau, að dómfelldi fremji refsivert brot á reynslutím-
anum og að réttarrannsókn út af því hefjist á honum.
Lögreglurannsókn um brotið mundi því eigi valda skil-
orðsrofum né neinar aðgerðir varðandi brot aðrar en
réttarrannsókn. Aðalreglan er sú, að öll refsiverð brot dóm-
fellda á reynslutímanum valdi skilorðsrofum, en dómstól-
unum er veitt heimild til þess, þegar áðurnefndum skil-
yrðum er fullnægt, að ákveða, að frestunin skuli haldast
og jafnvel að fresta skuli refsingu fyrir bæði brotin, sem
þá yrði tiltekin í einu lagi. Ef dómur gengur um nýja
brotið, yrði frestunin ákveðin í honum, en sé málinu út
af því lokið með sátt, yrði ákvörðunin um frestunina bókuð
í sáttagerðina. Eftir orðalagi 57. gr. hegningarlaganna,
„refsivert brot“, er átt við öll brot smá og stór, hvort heldur
gegn hegningarlögunum eða öðrum lögum. Virðist það
liggja fjarri, nema alveg sérstakar ástæður séu, að láta
flest brot gegn öðrum lögum en hegningarlögunum valda
skilorðsrofi, enda eigi gert. Eðlilegast virðist, að reglan
um þetta i lögunum frá 1907 haldist a. m. k. að mestu í
framkvæmd, þ. e. a. s. að þau brot ein valdi skilorðsrofi,
sem varða við hegningarlögin, unnin eru af ásetningi og
varða þyngri refsingu en sektum.
Séu skilyrði ,sem í dómi eru sett, fyrir frestun refsingar
rofin, skal dómfelldi sæta refsingunni, sem frestað var,
nema að hann hafi ekki getað fullnægt skilyrðum dómsins
af ástæðum, sem honum verður ekki gefin sök á. Þegar svo
stendur á, getur dómfelldi krafizt dómsúrskurðar um það,