Tímarit lögfræðinga - 01.06.1961, Blaðsíða 57

að, laust við tyrfni og tildur, og vfir allri framsetning-
unni er einstök heiðrikja.
Hér verður ekki vikið að ritstörfum lians i sagnfræði
og mannfræði. Á liitt skal bent, að hann var skiptur miili
lögfræði og sagnfræði, og þó jafnvigur á báðar. Get ég
þessa fyrir þá sök, að engan mann hef ég þekkt, sem
var jafnheilsteyptur persónuleiki sem hann og fjarri þvi
að vera „stykkevis og delt“, svo að greind séu ummæli
Brands. En hér er þess að gæta, að próf. Ölafur rakti
réttinn til menningarsögulegra róta, og frá þvi sjónar-
miði renna iög og saga í einn farveg. Fyrir íslenzka vis-
indastarfsemi í heild sinni, hvgg ég, að það liafi verið
lán, að hann skipti sér svo sem raun ber vitni milli þess-
ara tveggja fræðigreina og auðgaði með því háðar.
V.
Svo ágætur sem Ölafur Lárusson er af verkum sínuin,
er hins ekki síður að geta, að persónuleiki hans var
ógleymanlegur öllum þeim, sem af honum höfðu kynni.
Hann var mannkostamaður, strangur á vtra borðinu, en
allra manna mildastur og mannúðlegastur, er á reyndi,
réttlátur og réttdæmur í mati sinu á málefnum, vinfast-
ur og trygglyndur, vitur og velviljaður. Hann var mikill
jafnvægismaður, og hvíldi yfir honum ró og festa. Iiann
var maður hógvær og laus við yfirlæti. Hann var að
eðlisfari dulur, fáskiptinn nokkuð og hlédrægur, en hann
naut sín þó vel á mannfundum og lék þá oft á als oddi.
Hann kunni ógrvnni af sögum um kímileg atvik og var
mikill húmoristi. Hann var ljúfmenni í dagfari sínu
og eindæma barngóður. Þar sem hann var, fór saman
„vitsins, andans og hjartans menning“.
Prófessor Ólafur Lárusson var hamingjumaður í lífi
sínu. Hann eignaðist ágæta konu, Sigríði Magnúsdóttur,
og voru þau i hjúskap í 30 ár. Heimili þeirra var mikið
menningarheimili, sem sérstæður þokki hvildi yfir. Frú
Sigriður andaðist árið 1952. Þau voru barnlaus. Eiga
Timarit lögfræðinga
103