Tímarit lögfræðinga - 01.07.1973, Blaðsíða 60

7 Sjá til samanburðar J0rgen Smith, Skatteunddragelser, bls. 58. Benda má þó á,
að í 5. og 6. mgr. 48. gr. er einungis vitnað til 1., 3. og 4. mgr. greinarinnar.
8 Lögtak er ekki sérstaklega nefnt í 34. gr. laga nr. 3/1878, en ætla verður, að grein-
in gildi um það með lögjöfnun, sbr. Ólafur Jóhannesson, Skiptaréttur, bls. 34 og
97, og Hrd. XVII, bls. 146.
9 Jþrgen Smith, Skatteunddragelser, bls. 47.
10 í 43. gr. er kveðið svo á, að sé skattur lækkaður eftir úrskurði eða dómi eða niður
felldur, skuli endurgreiðsla þegar fara fram. Ákvæði þetta var lögfest 1962, en
áður höfðu menn orðið að greiða skatta sína með fyrirvara til að vera vissir um
að fá endurgreiðslu siðar vegna kæru eða málshöfðunar, sbr. dóma, er Helgi V.
Jónsson rekur í grein sinni um réttarfar í skattamálum.
11 Sjá nánar Jþrgen Smith, Skatteunddragelser, bls. 45 og áfram. Sjá einnig grein
Skúla Pálssonar, „Ákvæði laga um skattframtöl“, Tímarit lögfræðinga, 1. hefti
1973, bls. 10.
12 Sjá Edward Andersson, Efterbeskattning och grundbesvar, bls. 147 og áfram.
13 Minnt er á orðalag 2. mgr. 48. gr. laga nr. 46/1954.
14 Sbr. Carsten Welinder, Beskattning av inkomst och förmögenhet, bls. 222, og
Jprgen Smith, Skatteunddragelser, bls. 53.
15 í lögum nr. 46/1954 var fyrningarfrestur mislangur, 10 ár, ef skattþegn skýrði
rangt frá tekjum sínum, en 5 ár, ef skattþegn taldi ekki fram. Með lögum nr.
70/1962 voru þessir frestir styttir í 6 og 4 ár.
16 Um upphaf og stöðvun fyrningarfrests skv. 48. gr., sjá VII. 1).
17 Skattskrá fyrir árið 1959 var lögð fram í júní 1960.
18 Ekki verður séð, hvaða þýðingu flokkunin á c) og d) hefur.
19 I greinargerð um þetta ákvæði segir svo: „Greinin felur í sér breytingu á 6. mgr.
47. gr. laganna, sem fjallar um viðurlög. Gildandi lög gera ráð fyrir viðurlögmn
ekki lægri en 15% af ákvörðuðum tekjum og/eða eign, ef framtal skattþegns
berst eftir lok framtalsfrests, en áður en skattskrá er lögð fram. Meginreglan er
hins vegar 25% viðurlög. Frumvarpið gerir hins vegar ráð fyrir, að þessi viður-
lög verði 1% af eignum og/eða tekjum, fyrir hvern dag, sem skil hafa dregizt
fram yfir framtalsfrest, þó aldrei hærri en 15%, þannig að á 15 dögum nái við-
urlögin fullum þunga skv. gildandi lögum. Þykir þessi aðferð sanngjarnari og
sennilegri til að bera árangur um skil skattframtala.“ Hér er misskilningur á
ferðinni. 3. mgr. gerir ráð fyrir 25% álagi. En skv. þessari málsgr. getur álagið
ekki orðið hærra en 15%. Breytingin er fólgin í því, að skv. eldri lögum mátti
lækka þá álagsprósentu í 15%, sbr. lög nr. 90/1965. Nú skal lækka þau, svo sem
áður var lýst, og aldrei upp fyrir 15%.
20 Hér má nefna sektargerðir skv. 112. gr. laga nr. 82/1961, sbr. lög nr. 29/1966
(sektargerðir lögreglustjóra og lögreglumanna), 76. gr. laga nr. 59/1969, sbr. rgj.
30. nóv. 1969 (sektargerðir tollyfirvalda), 48. gr. laga nr. 68/1971 (skattsektir).
21 Hér getur verið inn dulinn ásetning að ræða, sem ekki tekst að sanna.
22 Dæmi þess, að sönnunarbyrðinni sé snúið við: lög nr. 82/1969, 17. gr. og 4. mgr.
19. gr.; lög nr. 59/1969, 1. mgr. 63. gr. og 2. mgr. 65. gr.; lög nr. 1/1970, 1. mgr.
37. gr.
23 Jþrgen Smith, Skatteunddragelser, bls. 119.
24 Sbr. þó undantekningu í 76. gr. laga nr. 59/1969 (eignaupptaka tollyfirvalda).
25 Það er nær undantekningalaus regla, að einungis verði dæmt um sviptingu rétt-
inda, sbr. þó 112. gr. laga nr. 82/1961, sbr. lög nr. 29/1966, en einnig þar fjallar
58