Tímarit lögfræðinga - 01.07.1973, Blaðsíða 23

í 4. mgr. er tekið fram, að hafi ríkisskattstjóri kært úrskurð skatt-
stjóra, sbr. 2. mgr., skuli ríkisskattanefnd senda skattþegni afrit af
kæru og gefa honum kost á, innan hæfilegs frests, að koma fram
með andsvör sín og gögn.
Að öðru leyti virðist aðalreglan vera sú, að ekki sé skylt að gefa
kæranda kost á að kynna sér kröfur og greinargerð ríkisskattstjóra.
Gerður er greinarmunur á venjulegri kærumeðferð og sérstakri
kærumeðferð. Hin venjulega kærumeðferð er sú, að ríkisskattanefndin
byggir úrskurð sinn á kæru skattþegnsins með þeim gögnum, sem
henni kunna að fylgja og kröfu- og greinargerð ríkisskattstjóra.
Til þess að kynna sér umsögn ríkisskattstjóra um málið, verður
því kærandinn að óska eftir hinni sérstöku kærumeðferð, en skv. 6.
mgr. 41. gr. getur hann krafizt þess, að hann eða umboðsmaður hans
með skriflegu umboði fái að flytja mál sitt fyrir ríkisskattanefnd.
Hin venjulega kærumeðferð hlýtur að teljast óeðlileg og ekki sam-
rýmanleg hinu almenna réttarfari. Hefði ég talið að kynna ætti kær-
anda kröfur og greinargerð ríkisskattstj óra til að tryggja, að sjónar-
mið beggja komi sem bezt fram. Án þessara gagna getur verið erfitt
fyrir kæranda að gera það upp við sig, hvort hann sjái ástæðu til að
krefjast sérstakrar kærumeðferðar. Að þessu óbreyttu hlýtur t. d.
lögmaður, sem áfrýjað hefur skattkæru, yfirleitt að óska sérstakrar
kærumeðferðar til að tryggja sem bezt að öll rök komi fram. Kærendur
eru í yfirgnæfandi meirihluta hinn almenni skattþegn, sem er ókunn-
ugur hinum ýmsu skattareglum og skattaframkvæmd. Verður því að
segja, að leikurinn hljóti að vera ójafn, þegar litið er til málsaðila,
hins almenna skattþegns og ríkisskattstjóra, sem rannsakað getur
kröfur hans og komið að kröfum sínum og kunnáttu í skattamálum.
Krefjist skattþegn þess hins vegar að fá að flytja mál sitt fyrir
ríkisskattanefnd, eða ríkisskattanefnd ákveður skv. heimild í 6. mgr.
laganna, að sérstakur málflutningur skuli fara fram, vegna þess að
málið sé flókið eða hafi að geyma vandasöm lögfræðileg úrlausnarefni,
skulu um málflutninginn gilda almennar reglur um málflutning fyrir
héraðsdómi, eftir því sem við á. Eins og í eldri lögum er gert ráð
fyrir því, að aðalreglan sé sú, að málflutningur sé skriflegur, en nefnd-
in getur leyft munnlegan málflutning.
Skv. 6. mgr. 41. gr. þarf umboðsmaður kæranda, sem krefst þess að
fá að flytja mál sitt fyrir nefndinni, að sýna skriflegt umboð, en
varla tel ég, að sú krafa verði gerð til lögmanna, sem skv. lögum um
málflytjendur nr. 61/1942 4. gr. teljast hafa umboð til að sækja dóm-
þing fyrir aðila, nema annað sé sannað.
21