Tímarit lögfræðinga - 01.06.1988, Blaðsíða 59

\í vettvangi
(lóinsinála
Guðný Björnsdóttir hdl.:
DÓMUR HÆSTARÉTTAR 24. FEBRÚAR 1988
ÁKVÖRÐUN BÓTA FYRIR LITLA ÖRORKU
Hér verður fjallað um dóm Hæstaréttar 24. febrúar 1988 í málinu
nr. 14/1987 Hannes Árnason og fjármálaráðherra f. h. ríkissjóðs gegn
Inga Þór Þorgrímssyni. I dóminum virðist í fyrsta sinn vikið frá
þeirri dómvenju að dæma bætur fyrir varanlega örorku á grundvelli
læknisfræðilegs örorkumats.
Allri umfjöllun um bótaskyldu er sleppt, eingöngu er fjallað um dóm-
inn með tilliti til ákvörðunar bóta.
MÁLAVEXTIR OG DÓMSNIÐURSTÖÐUR
Málsatvik voru þau, að lögregluþjónn við skyldustörf fékk áverka
af völdum hnefahöggs ölvaðs manns. Við skoðun á slysadeild Borgar-
spítala kom í ljós að nef hans var bólgið og marið og virtist skekkt. Það
var aumt viðkomu og blóð hafði runnið úr báðum nösum. Samkvæmt
röntgenmyndatöku var nefbein ekki brotið en sár var á miðsnesi. Við
skoðun sérfræðings kom í ljós mikil skekkja sem orsakaði talsverða
stíflu í vinstri nös. Var áverki þessi talinn vera afleiðing höggsins.
Ráðlögð var aðgerð sem þó var ekki hægt að framkvæma fyrr en miðs-
nesið var gróið. Aðgerð var gerð 11 mánuðum eftir slys. Eftir aðgerð
var öndun greið í gegnum báðar nasir en hrúðurmyndun orsakaði nef-
stíflu.
I örorkumati Ólafs Jónssonar, læknis, segir um afleiðingar höggsins:
„Hér er um að ræða tuttugu og sex ára gamlan lögreglumann er
varð fyrir áverka á andlit fyrir tæpum 5 árum, þannig að af
121