Búnaðarrit - 01.01.1890, Síða 29
25
því gott að matjörðin innihaldi nokkur torfefni, og: er
talið liæíilegt, að þau sjeu frá 2—5°/0. Mest bætir
torfið sandjörðina, því bæði er það fyrirliggjandi nær-
ingarforði, er sundurliðast í henni smámsaman, en ekki
mjög seint, og verður jurtunum aðgengileg fæða, og svo
breytir torfið eiginlegleikum sandsins í sömu stefnu og
moldefnin (sbr. bls. 22), og loks myndast af torfinu
mold.
Grjöra má greinarmun á ýmsum torftegundum: svo
sem:
1. Harðvellisgrastorfi, sem er mestpart rætur af punt-
um o. s frv.
2. Ristutorfi, sem er mestpart rætur af stargresi og
fleiri þeim jurtum, er í bleytu vaxa.
3. Mosatorfi, sem er þvi nær ekkert annað en ófúinn
og hálffúinn mosi.
4. Barrtorfi, sem hefir inni að halda rætur og barr
af lyngi o. s. frv.
5. Torfeðju, sem hefir inni að halda ýmiskonar smáa
og stóra jurtahluta, meira og minna umbreytta, ásamt
leifum smádýra o. s. frv.
6. Mó (sverði), sem er samanpressaðar leifar ýmis
konar jurta.
Til þess að geta heitið hrein torfjörð, verður mat-
jörðin að innihalda 40—80°/0 af torfi; blönduð torfjörð
inniheldur 10—40°/o torf.
Torfjörðin er hentugust til grasræktar. Hún er mjög
misjöfn að gæðum eptir því, liver torftegundin er; torf-
eðja (eðjujörð) er langbezt — ágæt til grasræktar—, en
mosajörðin er verst af allri torfjörð, og má heita einsk-
is nýt.
Torfjörðin hefur þá aðalókosti, að hún er o/ glypju-
leg, of Uaut og hefir skaðleg efnasambönd inni að halda.