Búnaðarrit - 01.01.1890, Síða 56

62
indum maðkanna. Opið er tillukt með jurtaleifum. En
fyrir munna holunnar finnst ætíð ofurlítið samsafn af
ofur smárri mold, sem er saurindi maðkanna. Peir liafa,
sem sje þann sið, að þegar þeir hafa jetið jurtaleifar
eða jarðagnir, þá fara þeir út úr holunni og leggja þar
saurindi sín. Sú mold, sem þannig er til komin, þekk-
ist á því, að í henni finnast engir smásteinar (gróf
sandkorn), eins og vanalega finnst annars.
Þó það sje nú lítið, sem liver maðkurinn fær á-
orkað í þessu, þá „safnast þegar saman kemur“, og á
mörgum árum getur mikill fjöldi maðka gjört töluvert
mikið.
Darwin, Múller1 o. fi. hafa rannsakað lifernisháttu
og starf ánumaðkánna, og hefir Darwin skýrt frá mörgu
í því efni, og meðal annars þessum dæmum:
í nánd við Mair Hall í Staffordshire var árið 1827
stráð þykku lagi af óleskjuðu kalki yfir grasblett einn;
blettur þessi lá siðan óáhrærður. En árið 1837 voru
holur stungnar á nokkrum stöðum í grasblettinn, og
sást þá, að kalkið var komið 3 þuml. niður, því fyrst
var a/2 þuml. þylckt grastorf en undir því 2*/2 þuml.
þykkt Iag af smámold ofan á kalkinu, sem sumt var í
köggiuui, en sumt duft. Moldin undir kalkinu var miklu
grófari en ofan á því og öðru vísi útlits.
Árið 1833 hafði verið stráð dálitlu af kolagjalli
yfir nokkuð af blettinum, en þegar holurnar voru grafn-
ar 1837, þá var gjallið komið 1 þuml. niður og lá sam-
síða kalkinu. En gjail, sem stráð var yfir blettinn fyr-
ir missiri, lá hjer um bil á yfirborði, en á sumum gjall-
molunum fann Darwin saurindi maðkanna, og eptir tæp
1) P. E. Miiller danskur skógfræðingur.