Búnaðarrit - 01.01.1890, Side 71

67
sje hyggilega varið í framkvæmdinni. Valdstjórn og
sveitastjórnir, landsböfðingi, amtmenn, sýslumenn, hrepp-
stjórar og svo amtsráðsmenn, sýslunefndarmenn og
hreppsnefndarmenn verða að hafa sjer þetta hugfast í
afskiptum sínum af þessu aðalþjóðmáli, ef þessir menn
vilja standa vel í stöðu sinni og stunda vel sitt aðal-
ætlunarverk, að efla velferð og velmegun landsins.
Það dugir ekki að koma að eins á það einhverju nafni,
þar þarf vakandi áliuga og umhyggju.
Það eru einkum og sjer í lagi sveitastjórnirnar
fremur en valdstjórnin, sem eiga að fjalla um þetta mál,
og bæði amtsráð og sýslunefndir hafa sýnt meiri eða
minni viðleitni í því að hvetja til framfara búnaðarins;
það geta menn sjeð af gjörðabókum þessara stjórnar-
valda. Hvað hinum lægstu sveitastjórnum, hreppsnefnd-
unum viðvíkur, þá heyrist þess undarlega lítið getið,
að þær láti búnaðarmálið alvarlega til sín taka, og
ætti þó engu stjórnarvaldi í þjóðfjelaginu að vera ann-
ara um það en þeim, af því það stendur þeim svo nærri,
og þær eiga allra hægast með að beita kröptum sínum
því til framfara, liver fyrir sig á sínu litla verksviði,
eptir því sem við á í hverjum stað og á hverjum tíma.
Þó þær hafl lítið eða ekkert fje til að gefa út í þessu
skyni, þá ættu þær að geta gefið út frá sjer áminning-
ar, ráðleggingar og margvíslegar aðrar upphvatningar;
en þessa verður mjög óvíða og sjaldan vart úr þeirri
átt. Langt um optar heyrist þess getið, að lirepps-
nefndirnar fylgi þeirri reglu, að styrkja sem öflugast
ráðlitla, duglitla og náttúrlega um leið efnalitla vesal-
inga til að fá laus jarðnæði, eu bola með því liina ráð-
settari, duglegri og efnaðri frá að ná þeim, og í annan
stað að leggja ósanngjarnlega liá gjöld á þá, sem best
5*