Búnaðarrit - 01.01.1890, Page 72

68
duga til að búa eptir tiltölu við liina, sem minua liirða
um það. Öllum ætti þó að vera auðsætt, að þessi
stefna miðar beinlínis til apturfarar og niðurdreps í
blómgun búnaðarins og almennrar velmegunar í sveit-
unum, enda má allt of víða sjá árangurinn, illa setnar
og illa liirtar jarðir, ljeleg, óholl og óþrifaleg húsakynni,
bæði mannanna sjálfra og skepnanna, sem þeir eiga að
lifa á, óþrifalegt útlit bæði á mönnum og skepnum, og
fram eptir þeim götunum, en á hinn bóginn hóflaus
sveitarþyngsli og álögur, sem koma niður á hyggnari,
duglegri og þrifnari bændurna. Þessi því miður mjög
alg’enga stjórnarstefna í hreppunum er alls ekki sprott-
in af neinum illum rótum öðrum en skammsýni og mis-
skiluingi; því skammsýni er það og „skammgóður
vermir“ að hugsa sjer að bæta atvinnu og búsæld
sveitarinnar með því að hjálpa hinum óhæfari inn í at-
vinnuveg bænda, og bola með því hinn liæfari frá hon-
um; og misskilinn mannkærleikur er það, að veita hin-
um óráðsama fjárstofn og fje með annari hendinni, en
svipta hinn ráðsetta þessum gæðum með hinni. Það
liafa, að því er sögur segja, verið til þjófar og ræn-
ingjar, sem hafa fylgt þeirri reglu, að stela og ræna
frá efnuðum mönnum til að gefa hið stolna eða rænda
aptur öðrum fátækari. En ætli það mannfjelag væri
nokkru betur farið, þar sem margt væri af slíkum
mönnum ? Ætli ekki verði rjettara eðlilegra og affara-
sælla að lofa þeirri „niðurröðun í náttúrunni, sem einu
sinni hefur verið til sett“, að halda sjer, svo hver fái í
friði og frelsi að sá og uppskera, eptir því sem hann
hefur dáð og dug til?
Þó það sje sjálfsögð skylda, heilög embættisskylda
stjórnarinuar og allra liennar greina og lima að styðja
að framförum landsins í öllum atriðum, og þá ekki