Búnaðarrit - 01.01.1890, Qupperneq 73

69
sízt í einu liinu mestverða atriði, eins og landbúnaður-
inn er, þá er það enn helgari skylda og brýnasta nauð-
syn bændanna sjálfra, livers eins fyrir sig og allra í
sameiningu að bæta búnað sinn sem mest verða má.
Þeim stendur þetta næst, þeim er mest gagn og sómi
að gera það og þeim er það hægast, ef að eins ekki
vantar öflugan og einlægan vilja og áhuga til þess.
Það þarf ekki nein ákaflega mikil stórvirki að vinna
af hverjum einum til þess að koma til leiðar mikils-
verðum umbótum í búnaði landsins alls, ef allir eður
allflestir gera nokkuð að marki í þessa stefnu, því
„kornið fyllir mælinn“, og „margt smátt gerir eitt
stórt“. í tuttugu ára gamalli ritgerð standa þessi orð,
sem jeg leyfi mjer að tilfæra hjer: „Þó grasræktin
væri ekki bætt meira en svo á hverri jörðu, að hún
gæfi af sjer einn heyhest fram yfir það, sem nú erfyrir
hvert jarðarhundrað, þá yxi þó heyaflinn í landinu um
hjer um bil 87000 hesta, og á þessu lieyi gæti lifað
svo þúsundum skipti af bjargræðisskepnum. Væri þar
hjá kynferði skepnanna bætt, þó ekki væri meira en
um einn tíunda part, þá liefði það sömu verkun eins og
ef nú væri tíunda parti fleiri fjenaður í landinu, og
þetta skipti líka þúsundum. Tæki allir sig til að spara,
þó eigi væri nema svo, að þeir eyddi tíunda parti miuna
af óþarfa en þeir eyða nú, og legði það fje til þarf-
legra hluta eða til gagnlegra framkvæmda og fyrir-
tækja, þá liefði landið svo mikinn hag af því, að skipti
mörgum þúsundum dala á hverju ári, og æ því meiri,
sem lengur væri áfram lialdið. Þannig mætti lengi
telja upp eintómar smá-framfarir, sem engum getur
komið til hugar að efast um að sjeu gjörlegar, en sem
yrði stórmiklar framfarir fyrir landið allt, ef þær væri
almennar, og þegar þær kæmi allar saman“.