Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 74

70
Enginn mun að ætlun minni vera svo lítilsigldur
og trúarveikur, að hann geti ekki trúað því, að gras-
ræktina mætti með hægu móti bæta svo á hverri jörð
í landinu, að jarðirnar gæíu af sjer að jafnaðartali ein-
um heyhesti meira fyrir hvert hundrað, sem jörðin er
metin til dýrleika. En trúi menn þessu, hvers vegna
skyldi þá ekki hver hóndi reyna að bæta jörð sína að
þessum mun og hraða sjer að því, svo hann fengi sem
fyrst og sem lengst að njóta ávaxtarins? Það sem í
veginum stendur fyrir allflestum er hugsunarleysi og
deyfð, en miklu síður hitt, að þá vanti til þess vit eða
mátt, ef þessum hæfllegleikum væri verulega beitt. Þeir
eru víðast livar sárfáir, sem hafa hugsun eða fram-
kvæmdarsemi til að bæta jarðir sínar að verulegum
mun og enn þá færri þeir, sem með orðum ekki síður
en eptirdæmum hvetja nágranna sína eða aðra til að
gera það. Einkum eru það búnaðarfjelög þau, er helzt
hafa myndast nú á allra síðustu árum í ekki svo fáum
sveitum, sem hafa vakið menn til umhugsunar um
þetta málefni, en í flestum þessara fjelaga eru helzt til
fáir fjelagsmenn og framkvæmdasmáir. Þó nokkrir
einstakir menn hjer og þar á landinu bæti jarðir sinar
og búnað eptir vonum, þá eru þeir svo fáir móti hin-
um, sem ekki gera það, að árangurinn verður, sem von-
legt er, lítill, þegar litið er yfir búnað landsins í heild
sinni. Búnaðarfjelag suðuramtsins hefur þó efalaust
komið allmiklum jarðabótum til leiðar á Suðurlandi, og
hefði þetta fjelag ekki verið þar og starfað í marga
áratugi, þá má ganga að því vísu, að búnaður Sunn-
lendinga hefði staðið á talsvert lægra stigi en hann þó
stendur nú. Af hinum smærri fjelögum mun búnaðar-
fjelag Svínavatnshrepps í Húnavatnssýslu vera eitt hið
elzta og hafa mestar jarðabætur gert.