Búnaðarrit - 01.01.1890, Qupperneq 75

71
Pó jarðræktin sje grundvöllur undir búskapnum og
engar stöðugar og varanlegar framfarir búnaðarins geti
hugsazt, án þess hún sje aukin og bætt, þá er þó fleira
sem jafníramt þarf að gefa gaum og endurbæta, sjer-
staklega kyn, uppeldi, fóðrun og hirðing kvikfjenaðar-
ins. Á landi voru hagar ekki svo til, að menn geti
ræktað nema tiltölulega lítið af þeim ávöxtum, er bein-
línis verða hafðir til manneldis, þar sem landið aptur á
ffióti getur gefið af sjer, ef vel er á haldið, mjög mikið
af grasi tíl gripafóðurs, og af þessu leiðir, að vjer verð-
um að stunda kvikfjárrækt sem annað stig búnaðarins.
Með öðrum orðum: vjer getum ekki nema að mjög Iitl-
um hluta gert oss ávöxt jarðarinnar hæfan til mann-
eldis og annara nauðsynja fyrri en í öðru veldi, fyrri
en fóðurgrasið er orðið að fjenaði. Pví er raunar ekki
að neita, að með sama fóðurmagni og fóðurgæðum get-
ur einn með kunnáttu, dugnaði og þrifnaði framfleytt
meiri eða arðsamari fjenaði en annar, sem miður stund-
ar fjárræktina, en þetta hlýtur þó að hafa nokkuð þröng
takmörk, svo að eigi arðurinn af kvikfjárræktinni að
vaxa að nokkuð miklum mun, þá hljóta menn fyrst og
jafnframt að auka og bæta skepnufóðrið með aukinni
jarðarrækt.
Eitt af því, sem lielzt ætti að geta vakið umhugsun
og áliuga bænda almennt til að bæta búnað sinn, eru
samkomur manna til að ræða um sem flest atriði, er að
þessu efni lúta. Búnaðarfjelögin munu halda fundi við
og við í þessu skyni, en þá mun líka upp talið. Á
hreppasamkomum, sýslufundum og öðrum almennum
mannfundum mun sjaldnast minnzt á búnaðarmálefni,
hvort sem þetta kemur til af því, að málið þyki ekki
svo mikilsvert að það taki tali, og að allt annað og enn
þá nauðsynlegra þurfl að sitja i fyrirrúmi, eða það