Búnaðarrit - 01.01.1890, Qupperneq 77

1
73
betra er þó að liafa þá framsýni og fyrirhyggju, að sjá
í tíma við vandræðunum, eða fara svo að ráði sínu, að
þau beri ekki að höndum. Það er þessi framsýni og
fyrirhyggja, sem vjer höfum ákaflega mikinn skort á
vor á meðal í lífi einstaklinganna, í búskapnum í sveita-
stjórninni o. s. frv. Framsýni og fyrirhyggja er þó það
atriði í búskap hvers einstaks manns og hvers fjelags,
hvort heldur það er smærra eða stærra, sem allra mest-
an mun gerir og drjúgast dregur til búsældarinnar. Það
er ekkert fremur en skortur á þessu, sem gerir villi-
þjóðirnar að villiþjóðum, og þeim ættum vjer ekki að
vilja líkjast í slíku.
Hvöt sú, sem landstjórnin gefur bændum til fram-
taksemi í búskapnum með fjárveitingum úr landssjóði,
er óneitanlega góð, en engan veginn einhlít. f raun og
veru ætti ekki að þurfa að gefa mönnum peninga til
að gera þær búnaðarbætur, sem bera arð og borga sig
sjálfar fljótt og vel, en aðrar umbætur, heldur en þær
sem þetta gera, geta varla heitið þessu nafni. Meiri og
almennari afleiðingar ætti það að geta haft, ef sveitar-
stjórnin og aðrir bestu menn í hverri sveit væru
óþreytandi í því að vekja og halda vakandi áhuga og
kappi meðal sveitunga sinna að reyna sig, hver við
annan að búa sem bezt, vera sem hyggnastir og for-
sjáiastir, starfsamastir og reglusamastir, þrifnastir og
sparsamastir í búskapnum. Það væri sannarlega þörf
og fögur samkeppni, ef hver sveitarbóndinn keppti við
annan í því að sitja sem best ábúðarjörð sína og liafa
upp úr henni sem mestan arð með góðri ræktun, góðri
fjárhirðing o. s. frv. Það væri enginn óhyggilegur bú-
hnykkur af sveitarstjórninni að koma þessu innbyrðis
kappi til leiðar og viðhalda þvi, meðal annars með því
að lesa upp ár hvert á hreppamótum eður öðrum al-