Búnaðarrit - 01.01.1890, Síða 80

76
þeirri samkomu ætti þá að birta sveitarhagskýrslur þær,
sem áður var minnzt á, með öðru sem þar að lýtur, og
bera saman ráð sín um livers konar búnaðarfyrtæki.
Þar ættu reyndustu og færustu búmenn sveitarinnar að
halda fyrirlestra eða ræður um ýms efni, er að búnaði
lúta, og sem gætu orðið hinum yngri og óreyndari til
leiðbeiningar og upphvatningar. Á samkomum þessum
ætti einnig að hafa gripasýningar, bæði lifandi og líf-
lausra gripa. Af lifandi peningi yrði víðast hvar eink-
um að sýna sauðfje, en um hesta og nautgripi færi
nokkuð eptir því sem til liagar í hverjum stað. Þar
sem sauðfjárrækt er lielzti atvinnuvegur, ættu bændur ef
vel væri að koma með alla sína hrúta til sýningar, og
svo að minnsta kosti einhvern ákveðinn liluta ásauðar
síns, t. d. sjötta hlut, þannig, að bóndi, sem ætti 60 ær,
sýndi ekki færri en 10 af þeim, og annar, sem ætti 60,
sýndi ekki minna en 15 o. s. frv. Um þetta og um
aðrar skepnutegundir ættu sveitarinenn að setja sjer á-
kveðnar og fastar reglur. Af Mausum munum ætti
að sýna verkfæri, einkum þau, sem ekki eru öllum full-
kunnug, eða sem hafa eitthvað afbrigðilegt við sig og
mönnum sýnast líkur til, að almenningur gæti haft gagn
af að skoða; enn fremur vandaðar verslunarvörur, óunn-
in verkefni og tilbúna hluti, sem sveitarmenn hafa gert,
eða ættu að geta gert sjer til hagnaðar. Fyrir strjál-
byggð og torfærum, sem standa lijer svo mjög í vegi fyr-
ir greiðum samgöngum, mundi sumstaðar nauðsyn bera
til að skipta stórum hreppum í tvö eða ef til vill fleiri
sýningarsvæði einkum að því er fjenað snertir, og ætti
þá helzt að haga svo til, að nokkrir menn gætu komið
á báðar eða allar þessar sjmingar hreppsins.
Sýslunefndirnar ættu ekki að láta sitt eptir liggja
í því að hlynna að framförum búnaðarins, meðal ann-