Búnaðarrit - 01.01.1890, Side 82

78
inni sýnt ekki svo lítilfjörlegar búnaðarframfarir stig
fyrir stig, og að sýslunefndirnar gætu með þessu lagi
unnið hjeraði sínu og ættjörðinni hið mesta gagn.
Þá ættu sýslunefndirnar að sjá um, að sýningar
yrðu haldnar einstaka sinnum fyrir stærra svæði en
hreppasýningar þær, er áður var minnzt á. En sje það
erfiðleikum buudið að halda fjenaðarsýningar innsveitis
í lirepp, þá eru þó bægðirnar ennþá margfalt meiri á
að lialda þær fyrir stærra svæði. Stærri sýningar væru
þg nauðsynlegar við og við, svo sem þriðja, fjórða eða
fimmta hvert ár, en varla er hugsandi til, að þar gætu
almennt komið fram af lifandi peningi nema fáar af-
bragðs skepnur, sem einkum þættu hæfar til kynbóta.
Menn gætu ef til vill gert fjenaðar-sýningu fyrir lieila
sýslu einna gagnsmesta með því móti, að hver hreppur
sýslunnar væri bundinn við borð að koma á sýninguna
ákveðinni tölu af skepnum, t. d. tveimur sauðkindum að
minnsta kosti af hverju huudraði sauðfjár, sem í hreppn-
um væri, og t. a. m. fimm nautgripum afhverju hundr-
aði nautpeningsins; því þegar tiltölulega kæmi jafnmargt
úr hverri sveit, og þá eðlilega ekki nema allra mestu
úrvalsskepnur hverrar sveitar, þá stæðu hrepparnir svo
jafnt að vígi í þessum kappleik, sem unnt er að þeir
geti staðið. Sýslunefndin ætti þá að endurgjalda sann-
gjarnlega kostnaðinn við flutning þessara skepna, sem
hreppuiium væri skylt að koma með til sýningar, því
að öðrum kosti kæmi liann mjög misjafnt niður eptir
misjafnri fjarlægð sveitanna frá sýningarstaðnum, og
fjarlægari hrepparnir kynnu að draga sig í hlje, þó
einatt kynni að vera svo ástatt, að fjársýningin gæti
verið þeim til mestrar uppbyggingar og upphvatningar
Annars segir það sig sjálft, að öllum væri heimilt fyrir